Dag 51, de ontmoeting met Helena

Dag 51, de ontmoeting met Helena,

Het doel voor vandaag was l'VIV, ongeveer 500 km van Kiev en 400 km van Krakow. Dat hebben we niet gehaald. We staan nu in de tuin van Helena. In een plaatsje ongeveer 100 km voor L 'VIV.
Vanmorgen reden we al 50 km toen we Kiev achter ons lieten. Wij hadden alleen het oude centrum bezocht, maar pas nu bleek hoe uitgestrekt de stad is. (3 mln inwoners). Ook de buitenwijken en de wegen maakten over het algemeen een prima indruk. Heel veel kleine bedrijven, maar ook de grote jongens ontbraken niet. Heel veel bouwactiviteiten aan zowel wegen als gebouwen. Kortom, het ziet er allemaal heel dynamisch uit.
De oude woonblokken laten zien dat Rusland hier lang de lakens heeft uitgedeeld, maar de nieuwere bouwwerken mogen er zijn. Er is veel aandacht besteed aan details die het geheel een mooie uitstraling geven.
Vanaf het moment dat we Oekraïne binnen gereden zijn valt ons op dat hier, ook op het platteland, alles beter verzorgd is dan in Rusland en zeker als in Kazachstan en Georgië. Er is veel meer particulier initiatief, dat zie je aan de straathandel, de opritten naar de benzinestations, de terrasjes en de inrichting van de wegrestaurants, maar vooral ook aan de kwaliteit en de vormgeving van de door de (toekomstige) bewoners zelf gebouwde huizen.
Buiten Kiev komen we op de E40. Die loopt door tot onze volgende bestemming (Krakow in Polen ). Zo'n 900 km. Een prachtige vierbaansweg. Hoe verder we van Kiev afkomen, hoe vlakker het land wordt. pas de laatste 50 km begint het land weer te glooien. In een plaats ca. 100 km na Kiev zijn we verkeerd gereden. We reden daardoor door het centrum van deze stad, wat op zich ook best leuk was, want dat gaf ons een goede indruk van een "gewone" Oekraïense stad. Met mooi weer is alles mooi, maar deze stad mocht er ook wezen. Mooie gebouwen, een groot shoppingcenter, keurige Trolleybussen, goed verzorgde wegen. Heel veel mensen op de been voor een gewone maandag morgen. Het zag er prima uit. We zijn op ons zonnekompas (piet) de stad uitgereden. We reden naar het Westen, dus dat moest goed komen. Om een lang verhaal kort te houden: we reden nagenoeg parallel aan de E 40 zonder het te weten, maar deze weg liep iets meer west-west-zuid. Na een uur begon het te kriebelen en hebben we de weg gevraagd. We zaten helemaal fout en hadden twee keuzes. Of een uur terug rijden naar de plaats waar we fout gereden zijn, of een binnenweggetje nemen van ongeveer 20 km die door de akkers op de E40 uitkwam.
Natuurlijk kozen we voor optie twee. Nou dat hebben we geweten. Het was weer ouderwets. Hele einden was de weg geen weg meer. Het asfalt was er helemaal uitgereden. Ook hele einden was het asfalt vervangen door echte Belgische kasseien. Stapvoets en slingerend zijn we een eind gekomen. Hulde voor de chauffeur(johan) en de Corsa. Opnieuw sloeg de twijfel toe. De weg werd steeds slechter. Waren we misschien voor de gek gehouden?
We zagen een agent. Een keurige jonge vent die heel goed Engels sprak. Hij snapte niet hoe wij in deze woestenij beland waren, maar hij maakte ons wel blij met de opmerking dat de snelweg nog 10 km verderop te bereiken was. Hij wees ons de weg en zijn lichaamstaal was overduidelijk. De komende 10 km was de weg geen weg. Na dit avontuur zijn we tijdens een lunch in de natuur weer bijgekomen en hebben ons voorbereid op de rest van de reis.
Al met al heeft het omrijden wel anderhalf uur extra gekost, maar we hadden het niet willen missen. Onderweg even een commune ingereden op zoek naar een Magazine voor wat boodschappen. We troffen een zaakje waar twee jonge vrouwen (veertigers) achter de toonbank stonden. Wij weten zeker dat in deze winkel nog nooit een Europese toerist een voet over de drempel heeft gezet. Misschien is dat wel de verklaring voor de slappe lach waar deze dames last van leken te hebben. Zij spraken geen woord over de grens, maar deden wel hun uiterste best om ons te begrijpen. Ook hier is alles weer gelukt, maar we zijn niet achterde aanleiding van hun slappe lach gekomen. Zo gek zien wijzer toch ook niet uit?
Om een uur of half zeven zijn we weer een zijweg ingeslagen. het was tijd om een mooi plekje voor de nacht te scoren in de vrije natuur. Van de verharde zijweg kozen wij een onverhard pad uit dat naar een afgelegen onbebouwde plek in de natuur leek te lopen. We reden een heel stuk door op zoek naar een mooie plek uit het zicht. Opeens hield het pad op voor een vervallen huisje. het leek onbewoond, maar er stond een hondje te blaffen. Rond dit huisje waren een paar gemaaide stukjes gras waar ons tentje en de auto prima op zou passen.
Johan er op af. Het hondje blaffen, maar op het hallo geroep van Johan werd niet gereageerd. Juist toen we op het punt stonden om de auto te keren kwam er een oude dame met een stok aangeschuifeld uit het huisje.
Wij stelden ons voor en maakten duidelijk wat onze bedoeling was. Zij snapte er niets van, maar stuurde ons ook niet weg. Een nieuwe poging, nu met de Hollandse pannenlap. Het werkte, Ahh Toeristi. Wij hadden het vertrouwen gewonnen en mochten een plekje uitzoeken. We kozen voor een plaats naast de waterput. Een prima plaats en lekker gekoeld bier.
De dame was erg nieuwsgierig en hield ons goed in de gaten. We raakten aan de praat, met handen en voeten. Lieten haar foto's zien van onze echtgenotes en de kinderen en kleinkinderen. Zij vond het prachtig. In middels weten we ook veel van haar. Haar naam is Helena, zij woont hier alleen in een vervallen huisje zonder buren. Wij vragen ons af hoe zij zich redt, zonder stromend water, zonder gas en zonder houtvoorraad. Wij hebben het tot nu niet duidelijk kunnen krijgen. Zij heeft zeer ernstige trombose benen, met wonden, loopt krom van de pijn in haar rug, heeft last van haar hart en heeft geen geld voor de dokter. Zij heeft nog maar een paar tanden in haar mond, een oog is blind, zij heeft drie kinderen, maar die ziet ze niet veel. Zij kan niet lezen en schrijven, heeft een hekel aan Polen. Weet niet waar Kiev ligt, maar heeft wel begrepen dat wij de halve wereld rond gereisd hebben om bij haar op het erf te mogen staan. Zij kijkt haar ogen uit naar onze tent en luchtbedden. Snapt niet hoe wij een gasstel uit de auto toveren en gaan koken. Wij hebben haar gevraagd om mee te eten. Wij eten vandaag bruine bonen met spek en uitjes. Zij dorst het niet aan. Ook wilde zij niets van ons drinken. Zij had moeite om ons te verlaten en schuifelde bijna achteruit naar haar huisje. Even later kwam zij met een emmer vol appeltjes. Allemaal voor ons. Hele verhalen had ze over de oorlogen, die slechte Polen, en nog veel meer waar wij niets van begrepen.
Wij maakten nog wat lol met haar en zij droop af naar haar huisje.
Wij waren onder de indruk van deze ontmoeting.
Wat een lief mensje. Hoe kan het bestaan. Helemaal alleen met een hondje en een poes in een afgelegen vervallen huisje dat zij in haar conditie nauwelijks kan verlaten.
Deze ontmoeting, met die twee vreemde kerels, was ongetwijfeld een hoogtepunt in haar leven. De pannenlap, de Hollandse klompjes, een pak DE koffie roodmerk en een extraatje van 10 € voor de gastvrijheid zullen de komende dagen veel aandacht krijgen.
Maar ook voor ons was deze ontmoeting heel bijzonder.
Wij hebben vandaag een bijzonder mens kunnen verbazen en laten lachen.
Morgen is zij weer alleen in haar huisje, met hond en poes. Aangewezen op de aandacht die anderen haar willen geven. De winter tegemoet.
Je moet er niet aan denken.