Dag 48, Rusland uit - - Oekraïne in
Door: Johan en Piet
Blijf op de hoogte en volg 65+ onderweg naar irkoetsk
29 Juli 2013 | Oekraïne, Kiev
Dag 48, Rusland uit- Ukraine in.
Mede dankzij het zeer koele regenwater dat zich op de auto had genesteld begonnen we heerlijk fris aan onze laatste 400 km in Russia. De weg was de eerste paar honderd km prima, dus we schoten aardig op. Het landschap was niet spectaculair. Heuvelachtig, met veel groen en bossen. Wat wel op viel was dat, anders dan verwacht, de welstand op het platte land ten westen van Moskou niet beter is dan in Siberië. Over de 500 km van Moskou tot Ukraine zijn we geen stad van betekenis tegen gekomen. Ook de huizen in de nederzettingen - of communes - langs de weg verschilden niet van Siberië. Houten chaos, met hier en daar een heel mooi geveltje. Ook hier langs de weg veel aanbod van producten van eigen grond. Vaak zitten ze, jong of oud, met een of twee emmertjes zelf gezochte veldaardbeitjes en of paddestoelen langs de weg voor zich uit te staren te wachten tot er iemand wil stoppen. Wij zien heel zelden dat ze klanten hebben. Na een uur of twee zijn we gestopt voor koffie en een broodje bij een wegrestaurant. Hier troffen we nog een bedrijfsvoering en inrichting uit de USSR tijd. De bediening was zo ongeïnteresseerd dat het zelfs moeite kostte om twee koffie zonder suiker te bestellen. De meubels waren van massief lood, zo lomp en zwaar, en donker bruin. Zelfs in de uitbouw (serre) was het zo donker dat we de kaart niet konden lezen. Wij waren de enige klanten, samen met een groepje van vijf mannen die om negen uur al bezopen waren. Een van de mannen had nog het besef om zich te excuseren voor een van zijn tafelgenoten die wat erg vrijpostig was tegenover die "Americanos". Het personeel (4 vrouw sterk) zat thee te leuten en waren te beroerd om de weg te wijzen naar het toilet dat buiten bleek te staan, maar te vies was om te benaderen. Nog nooit zoiets smerigs gezien. Gelukkig was dit een uitzondering, en daarom ook wel interessant om een keer mee te maken hoe het 20 jaar geleden ongeveer geweest moet zijn. Nee het beeld wat wij van Rusland ( overall) hebben is dat dit land zich in een razend snel tempo in positieve zin ontwikkelt. De beelden die wij in het westen van Rusland hebben zullen echt moeten worden bijgesteld.
De weg werd slechter. Veel stukken waar vanwege de onregelmatigheden veel geslalomd moest worden. Althans door ons en veel truckers. De meeste Russen, maar ook veel truckers scheuren gewoon door alsof er geen kuilen en bulten zijn, zich vreselijk ergerend aan ons rijgedrag. Wij blijven ons verbazen dat er op deze, grotendeels tweebaanswegen, zo weinig ongelukken gebeuren. Toch moeten wij een verkeerd beeld hebben, want al vanaf Georgië (dus al 9000 km) zien wij langs de weg, wij schatten welke elke 10 km, wel een gedenkteken ( in allerlei vormen, soms complete graven met een bankje en een tafeltje, maar vooral met veel kunstbloemen en een kruis) langs de weg staan. Dit ter nagedachtenis aan een geliefde die op deze plek het slachtoffer is geworden van te veel risico.
Wij stellen vast dat deze waarschuwingen geen effect hebben op het rijgedrag van de Russen.
Eerder dan verwacht staan we opeens, nog met Roebels op zak, voor de grens met Ukraine. Ook hier ervaren wij dat nog niet alles gaat zoals het volgens ons ook zou kunnen. Het duurde drie uur voordat wij Ukraine binnen konden rijden. Ook de auto's richting Rusland stonden in lange rijen te wachten. Rusland uit ging heel gladjes. Aardige douanieres die vielen voor de charmes van Johan. Maar Ukraine wil de Russen kennelijk laten weten dat zij echt zelfstandig zijn. Heel veel uniformen die druk heen en weer lopen. Vier verschillende functies die allemaal alles willen hebben en weten. Het laatste loket was afschuwelijk. Een van de dienaren had onze documenten meegenomen naar een kantoortje dat tussen de rijen auto's stond. Wij stonden op plaats vijf in de rij en achter ons honderd meter lang vier rijen auto's plus een rij van honderden metersTruckers. Wij maakten een praatje met een man die zei uit Herzegovina te komen en op een lijndienst met meubels reed tussen Italië en Rusland. Johan vroeg hem of hij geen tafel en stoelen neer kon zetten, zodat we een potje konden kaarten. Toen er in drie kwartier helemaal niets leek te gebeuren in de rij waar wij stonden gingen wij op onderzoek uit. In het kantoortje waar ons paspoort naar toe was gebracht stonden vijf stoelen, een tafel en een computer. De stoelen waren bezet, de koffie stond op tafel, samen met een stapel paspoorten en documenten, maar geen van de vijf douane mensen leek enige belangstelling te hebben voor de rij wachtenden. Ook onze belangstelling voor dit tafereel bracht daar geen verandering in. Evenals de Russen hebben wij, uit angst voor represailles, dit tafereel respectvol aanschouwd. Zoals verwacht kwam na nog een halfuur een douanier met onze spullen naar buiten en gebaarde, nadat hij ons de spullen gegeven had met een arrogant handgebaar, dat we door mochten rijden.
Ons doel Kiev, was nog 350 km. Wij dachten dit vandaag te kunnen halen, maar de toestanden aan de grens zetten een streep door onze plannen.
De weg in Ukraine is erg rustig en goed. Na 150 km realiseren we ons dat doorrijden naar Kiev zou kunnen eindigen in een herhaling van de ervaringen van afgelopen nacht. Dus besluiten we een afslag te nemen naar een dorpje, waar we geld uit de muur kunnen trekken en wat boodschappen kunnen doen.
Wat direct opvalt bij de eerste stop is de manier waarop de mensen hier je aankijken en hun best doen om (oog)contact te maken. We worden spontaan aangesproken door een jonge man die van alles wil weten en ons vertelt waar we moeten zijn voor geld en boodschappen.
De volgende ervaring was bij de bankautomaat. Het gevraagde geld kwam er wel uit, maar de pas bleef in de machine. Wij stonden wat te tieren toen er spontaan een passerende man te hulp schoot en met een druk op de juiste knop de pas tevoorschijn liet komen. En ook de bediening in het kleine dorpswinkeltje was uiterst behulpzaam en vriendelijk. Met deze eerste indrukken reden wij vanuit dit dorpje een landelijk ogend weggetje in en staan nu met de tent weer in de vrije natuur op een pracht plek met vrij uitzicht, veel vogels en geen muggen.
De lucht is grijs en dreigend, het is koel, 16 gr. Na al deze ervaringen vroeg naar bed, en morgen gezond weer op.
Ukraine- Wij komen er aan.
Mede dankzij het zeer koele regenwater dat zich op de auto had genesteld begonnen we heerlijk fris aan onze laatste 400 km in Russia. De weg was de eerste paar honderd km prima, dus we schoten aardig op. Het landschap was niet spectaculair. Heuvelachtig, met veel groen en bossen. Wat wel op viel was dat, anders dan verwacht, de welstand op het platte land ten westen van Moskou niet beter is dan in Siberië. Over de 500 km van Moskou tot Ukraine zijn we geen stad van betekenis tegen gekomen. Ook de huizen in de nederzettingen - of communes - langs de weg verschilden niet van Siberië. Houten chaos, met hier en daar een heel mooi geveltje. Ook hier langs de weg veel aanbod van producten van eigen grond. Vaak zitten ze, jong of oud, met een of twee emmertjes zelf gezochte veldaardbeitjes en of paddestoelen langs de weg voor zich uit te staren te wachten tot er iemand wil stoppen. Wij zien heel zelden dat ze klanten hebben. Na een uur of twee zijn we gestopt voor koffie en een broodje bij een wegrestaurant. Hier troffen we nog een bedrijfsvoering en inrichting uit de USSR tijd. De bediening was zo ongeïnteresseerd dat het zelfs moeite kostte om twee koffie zonder suiker te bestellen. De meubels waren van massief lood, zo lomp en zwaar, en donker bruin. Zelfs in de uitbouw (serre) was het zo donker dat we de kaart niet konden lezen. Wij waren de enige klanten, samen met een groepje van vijf mannen die om negen uur al bezopen waren. Een van de mannen had nog het besef om zich te excuseren voor een van zijn tafelgenoten die wat erg vrijpostig was tegenover die "Americanos". Het personeel (4 vrouw sterk) zat thee te leuten en waren te beroerd om de weg te wijzen naar het toilet dat buiten bleek te staan, maar te vies was om te benaderen. Nog nooit zoiets smerigs gezien. Gelukkig was dit een uitzondering, en daarom ook wel interessant om een keer mee te maken hoe het 20 jaar geleden ongeveer geweest moet zijn. Nee het beeld wat wij van Rusland ( overall) hebben is dat dit land zich in een razend snel tempo in positieve zin ontwikkelt. De beelden die wij in het westen van Rusland hebben zullen echt moeten worden bijgesteld.
De weg werd slechter. Veel stukken waar vanwege de onregelmatigheden veel geslalomd moest worden. Althans door ons en veel truckers. De meeste Russen, maar ook veel truckers scheuren gewoon door alsof er geen kuilen en bulten zijn, zich vreselijk ergerend aan ons rijgedrag. Wij blijven ons verbazen dat er op deze, grotendeels tweebaanswegen, zo weinig ongelukken gebeuren. Toch moeten wij een verkeerd beeld hebben, want al vanaf Georgië (dus al 9000 km) zien wij langs de weg, wij schatten welke elke 10 km, wel een gedenkteken ( in allerlei vormen, soms complete graven met een bankje en een tafeltje, maar vooral met veel kunstbloemen en een kruis) langs de weg staan. Dit ter nagedachtenis aan een geliefde die op deze plek het slachtoffer is geworden van te veel risico.
Wij stellen vast dat deze waarschuwingen geen effect hebben op het rijgedrag van de Russen.
Eerder dan verwacht staan we opeens, nog met Roebels op zak, voor de grens met Ukraine. Ook hier ervaren wij dat nog niet alles gaat zoals het volgens ons ook zou kunnen. Het duurde drie uur voordat wij Ukraine binnen konden rijden. Ook de auto's richting Rusland stonden in lange rijen te wachten. Rusland uit ging heel gladjes. Aardige douanieres die vielen voor de charmes van Johan. Maar Ukraine wil de Russen kennelijk laten weten dat zij echt zelfstandig zijn. Heel veel uniformen die druk heen en weer lopen. Vier verschillende functies die allemaal alles willen hebben en weten. Het laatste loket was afschuwelijk. Een van de dienaren had onze documenten meegenomen naar een kantoortje dat tussen de rijen auto's stond. Wij stonden op plaats vijf in de rij en achter ons honderd meter lang vier rijen auto's plus een rij van honderden metersTruckers. Wij maakten een praatje met een man die zei uit Herzegovina te komen en op een lijndienst met meubels reed tussen Italië en Rusland. Johan vroeg hem of hij geen tafel en stoelen neer kon zetten, zodat we een potje konden kaarten. Toen er in drie kwartier helemaal niets leek te gebeuren in de rij waar wij stonden gingen wij op onderzoek uit. In het kantoortje waar ons paspoort naar toe was gebracht stonden vijf stoelen, een tafel en een computer. De stoelen waren bezet, de koffie stond op tafel, samen met een stapel paspoorten en documenten, maar geen van de vijf douane mensen leek enige belangstelling te hebben voor de rij wachtenden. Ook onze belangstelling voor dit tafereel bracht daar geen verandering in. Evenals de Russen hebben wij, uit angst voor represailles, dit tafereel respectvol aanschouwd. Zoals verwacht kwam na nog een halfuur een douanier met onze spullen naar buiten en gebaarde, nadat hij ons de spullen gegeven had met een arrogant handgebaar, dat we door mochten rijden.
Ons doel Kiev, was nog 350 km. Wij dachten dit vandaag te kunnen halen, maar de toestanden aan de grens zetten een streep door onze plannen.
De weg in Ukraine is erg rustig en goed. Na 150 km realiseren we ons dat doorrijden naar Kiev zou kunnen eindigen in een herhaling van de ervaringen van afgelopen nacht. Dus besluiten we een afslag te nemen naar een dorpje, waar we geld uit de muur kunnen trekken en wat boodschappen kunnen doen.
Wat direct opvalt bij de eerste stop is de manier waarop de mensen hier je aankijken en hun best doen om (oog)contact te maken. We worden spontaan aangesproken door een jonge man die van alles wil weten en ons vertelt waar we moeten zijn voor geld en boodschappen.
De volgende ervaring was bij de bankautomaat. Het gevraagde geld kwam er wel uit, maar de pas bleef in de machine. Wij stonden wat te tieren toen er spontaan een passerende man te hulp schoot en met een druk op de juiste knop de pas tevoorschijn liet komen. En ook de bediening in het kleine dorpswinkeltje was uiterst behulpzaam en vriendelijk. Met deze eerste indrukken reden wij vanuit dit dorpje een landelijk ogend weggetje in en staan nu met de tent weer in de vrije natuur op een pracht plek met vrij uitzicht, veel vogels en geen muggen.
De lucht is grijs en dreigend, het is koel, 16 gr. Na al deze ervaringen vroeg naar bed, en morgen gezond weer op.
Ukraine- Wij komen er aan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
