Dag 44, Kazan en de Tartaren

Dag 44, Kazan en de Tartaren

Na ruim 200 km rijden we Kazan binnen. Kazan is de hoofdstad van de republiek Tatarstan aan de 4000 km lange rivier de Kazan. Onderweg hebben we al onze kennis over de geschiedenis van de Tartaren uitgewisseld. Samengevat: Tartaren zijn kleine mensen met ronde donkere ogen die met veel wreedheden onder aanvoering van hun leider Kaminsk(?) hun imperium hebben uitgebouwd. Zij zijn verantwoordelijk voor hele volksverhuizingen, want hun gruweldaden zorgden voor zoveel angst onder de mensen dat alleen de aankondiging: "De Tartaren komen er aan", reden was om op de vlucht te slaan. Zij waren behendige ruiters die zich met hun kleine paarden snel konden verplaatsen. Zij zaten tijdens hun rooftochten op het rauwe vlees dat zij op die manier conserveerden. Wij reden dus goed voorbereid de stad Kazan binnen om te ontdekken wat de tijd met de Tartaren en hun nalatenschap heeft gedaan.
Om maar met de deur in huis te vallen: we zijn erg teleurgesteld. Als toeristen in het Krugerpark, die uitkijken naar "the Big Five", hebben wij Kazan doorkruist op jacht naar de echte Tartaren, maar anders dan in het Krugerpark, wij hebben geen echte Tartaar gezien. Wel kleine mensen met ronde donkere ogen, maar die zie je in heel Rusland. Een echte " wrede strijder die er uitziet als een nazaat van een echte Tartaar en of zijn slaafse vrouw met mooi gebruinde huid en zwart haar met paardenstaarten hebben wij niet kunnen ontdekken. Toch was het opnemen van Kazan in ons reisschema een goede keus. Tartaren hebben echt bestaan. Het bewijs wordt geleverd door "het Kremlin van de Tartaren" dat het stadsbeeld van het oude centrum beheerst. Een oude vestingstad met een verdedigingswal, regeringsgebouwen en een schitterende Moskee. Dit monument is schitterend gerestaureerd en geconserveerd. Alleen dit te mogen zien was al een belevenis. Maar Kazan bleek veel meer in de aanbieding te hebben. Wij parkeerden onze auto bij eengrote Mall. Een groot modern gebouw met een luxe uitstraling. In het complex "Korston" bleek ook een vijfsterrenhotel gevestigd. Hier hebben we in de lobby contact gemaakt met WiFi. Onze laatste productie verzonden en de e-mail berichten gelezen en beantwoord. Op deze plek keken wij onze ogen uit. Het leek wel een Catwalk voor dames (zomer)mode. Wat een prachtige mode, met zeer hoge hakken, zeer korte rokken, mooie lange benen, kapsels en beauty's die de PC Hoofdstraat doen verbleken. Kortom wat een luxe. Later bleek dat de lobby van dit hotel een open verbinding had met de Mall die, verdeeld over drie verdiepingen, met honderden boetieks van damesmode en juwelen was ingericht. Hoe hebben we dit zo kunnen uitzoeken. De receptioniste in de hotel lobby was uiterst vriendelijk toen wij haar vroegen naar een city plan waarin de highlights waren aangegeven. Zij wees ons op een wandelroute vanaf het hotel waarlangs de meeste belangrijke highlights van Kazan waren te zien. Zij was trots om aan haar collega's en passanten te kunnen tonen hoe goed zij Engels sprak. Hier hebben wij dankbaar gebruik van gemaakt. Zo zijn wij gaan dwalen door Kazan. Al na enkele honderden meters waren wij onder de indruk van deze stad. We zagen Victoriaanse gebouwen. We zagen diverse Jugendstiel complexen. We zagen heel veel Franse architectonische invloeden. Vooral de luifeltjes van de gevel naar de trottoirrand. Opvallend was dat deze historische gebouwen ( naar Russische normen) heel goed onderhouden waren. Het wegdek van de straten was bovengemiddeld goed. De stad was schoon en ingericht met opvallend mooi straatmeubilair, bloemenbakken en kleurige plantsoenen. Al dwalend hebben we een mooie orthodoxe kerk bezocht, liepen binnen bij een tour agency en deden net alsof wij dachten dat dit het Tourist Information Center was. Nou dat was het dus niet, maar ook hier was een, van de wel tien Tartaarse, dames zo vriendelijk om ons een stoel aan te bieden en ons in keurig Engels, te vertellen wat er zoal in Kazan te zien was. Toen zij hoorde dat wij uit Nederland kwamen fleurde zij helemaal op. Zij bleek erg onder de indruk van onze luchthaven Amsterdam te zijn. Zij was daar twee jaar geleden geweest en vond het fantastisch. Met een vriendelijk dank je wel togen wij verder. Wij passeerden een Hostel en gingen naar binnen omdat wij nog iets moesten regelen voor de nacht. Sorry, We are full booked. Een straat verder een bordje met pijl "Green Hostel". Het pad bracht ons naar de achterkant van een gebouw waar een meter of 50 verderop een ingang naar een kelder was, waar we een bordje met dezelfde naam zagen. En ja hoor. Zij hadden nog plaats. We konden zelfs kiezen. Het was er schoon, er waren douches en een keurig schoon, en functionerend, zittoilet. Zij hadden WiFi. Wij kozen voor een tweepersoonskamer met twee eenpersoonsbedden. Geen slaapzaal. (Ook dit weer binnen ons budget van 15 € p/d). Direct betaald en onze zwerftocht voortgezet. Die bracht ons bij het historisch museum van de Tartaren. Een schitterend en modern gebouw aan een zeer brede rivier. De Kazan. Vanaf deze plek een prachtig uitzicht over het stadsdeel aan de andere kant van de rivier. Hier zagen wij ook een prachtig stadion, waar de Arena jaloers op kan zijn. Rondom bestonden de gevels uit digitale schermen waarop, zelfs op grote afstand, duidelijk herkenbare reclame uitingen werden getoond. Helaas was het historisch museum op maandagen gesloten. We zwierven verder en kwamen terecht in het regeringscentrum van Tatarstan. Een verzameling van hypermoderne hoogbouw, met de meest uiteenlopende architectonische uitingen. Elk gebouw op zich prachtig, maar als verzameling deden de gebouwen afbreuk aan elkaar. Veel hoge hekken, veel beveiliging (bewapend). Wij vroegen de weg (om een praatje te maken met een Rus) naar het Kremlin. Hij liep met ons mee en vertelde onder dat hij erg verliefd was op Amsterdam. Hij was daar geweest en had erg genoten van de ongedwongen en ontspannen sfeer, en (met een brede lach) natuurlijk het roken dat hier was toegestaan. Een paar straten verder vroegen wij de weg aan een jonge dame die ons pad kruiste. Zij bleek studente rechten en wilde rechter worden in Rusland. Na eerst wat terughoudend te zijn werd zij steeds nieuwsgieriger en vond zij het duidelijk leuk om met ons op te lopen. Zij komt uit een plaats 400 km van Kazan. Zij heeft een adres in Kazan waar zij acht maanden per jaar woont. Kazan heeft een zeer grote, en in Rusland zeer bekende, universiteit. Zij is erg trots dat zij hier mag studeren. Haar ouders zijn niet rijk en de staat betaald haar studie. Wij nemen afscheid en staan voor het Kremlin. Dat ligt op een heuvel en wij vragen ons af waar de ingang is en hoe we boven moeten komen. Wij vragen een dame van onze leeftijd in het Engels of zij ons kan vertellen hoe wij het beste kunnen lopen. Opnieuw een verrassende ontmoeting. Zij begreep onze vraag onmiddellijk en wilde ons ook in het Engels antwoord geven. Hier ging het mis. Zij deed stinkend haar best, maar het Engels wilde er niet uit komen. Na kreunen, ging ze hakkelen, na hakkelen ging zij hardop Russisch denken en na een nieuwe poging met een paar woorden Engels kreeg zij de slappe lach. Toen zij enigszins was bekomen wist zij ons duidelijk te maken dat zij vroeger gestudeerd had en ook Engels had geleerd. Zij had het alleen in veertig jaar niet meer gesproken en ontdekte nu tot haar schande dat zij de woorden niet meer in zinsverband kon uitspreken. Het was opnieuw een erg leuk contact, en in het Russisch, met een paar Engels klinkende woorden wees zij ons de kortste weg naar de ingang van het Kremlin. Het Kremlincomplex was erg de moeite waard. Hier ronddwalend en kijkend naar de wandpanelen met historisch afbeeldingen krijg je een redelijk beeld van de historische functie van dit machtscentrum in het Tartaarse rijk. Veel foto's gemaakt en onze "Guided Tour" vervolgd. Geloof hetbof niet, maar pas hier hadden we tijd voor een biertje. Het bier is in Rusland overigens net zo duur als in Nederland, dus drinken we weinig bier. Wij komen in een bar terecht met de volgende spreuk aan de wand: "Sometimes the wrong Choises bring Us to the right Places" Wij voelden ons aangesproken. Via de aangegeven wandelroute passeerden we nog vele prachtige historische gebouwen die nog allemaal, met nieuwe functies, in gebruik waren en er prima onderhouden uitzagen. Zo kwamen wij bek af weer bij onze Machine, de Corsa, die trouw op ons stond te wachten. Vermoeid, maar voldaan reden we naar ons Hostel. Hier namen we de lekkerste Douche sinds lange tijd, rustten een halfuurtje en volgden het advies van de jeugdige exploitant voor een "Good but verry Cheep" restaurant. Hij stuurde ons naar the Baumannstreet. Tien minuutjes lopen. Na een halfuur lopen kwamen we in de Baumannstreet. Het was inmiddels 22.00 uur. Dit bleek het uitgaanscentrum van Kazan te zijn. Reuze gezellig. Veel restaurants, waaronder KFC en MD, uit allerlei internationale keukens.
Een heel mooie autovrije wandel/winkel promenade waar een bijzonder plezierige sfeer hing. Een beetje straatverloop, straatartiesten, kuierende mensen(jong en oud). Kortom we vonden een restaurantje, werden bediend door een leuke serveerster Mongools type) die uit Turkistan (centraal Azie volgens haar) bleek te komen en die, zoekend naar werk en inkomen, naar Kazan was gekomen. Na het eten nog even wat gekuierd, een mooie historisch bouwwerk met veel zeer mooi metselwerk bekeken en weer richting Hostel Green gelopen. Na twintig minuten heuvel op gelopen te hebben blijkt Johan zijn pet te hebben laten liggen in het restaurant. Ja hoor, wij weer terug. Met per kwamen wij echt helemaal opgebrand, maar zeer voldaan bij ons Hostel. Een pracht dag beleefd.
Kazan kan bij ons niet meer stuk. Wij wanen ons in west Europa. Het zou Parijs kunnen zijn.
Vandaag (The Day After) rijden we al na zo'n 50 km weer langs nederzettingen waar de klok honderd jaar heeft stil gestaan. Koeien aan een touwtje worden uitgelaten en de boerin met een paar potjes honing langs de snelweg zit in afwachting van klandizie.