Dag 42, De Oeral

Dag 42, de Oeral

Met weemoed nemen we vandaag afscheid van "ons meer" en Siberië.
We doorkruisen de stad Tsyeljabinsk na 80 km. We zochten naar een WiFi adres en wat benaderbare mensen. Beiden bleken erg dun bezaaid. We konden de tent nog droog inpakken, maar het begon al snel erg grijs te worden en het begon (steeds harder) te regenen. Het eindigde met een wolkbreuk. Die duurde een half uur. Wij hebben de auto aan de kant gezet. Na de wolkbreuk hebben we spectaculaire taferelen gezien van auto's die met (te) hoge snelheid door diepe kuilen en grote plassen reden. Er waren momenten dat ook wij zeker tot de assen door het water reden. Wel achter een auto die het ons voor deed. Tsyeljabinsk is een erg grote en uitgestrekte stad. Johan weet dat hier een miljoen mensen wonen. In de eerste de beste wijk zochten wij een grote supermarkt voor de boodschappen en voor een WiFi connectie. Wij vonden een supermarkt. Wij kunnen een boek schrijven over het publiek in deze zaak, maar voor nu typeren we deze zaak met een paar woorden: Wat een trieste mensen. Wat is de uitzichtloosheid van deze mensen af te lezen. Bij de kassa aangekomen viel ons de werkhouding van de caissière op. Ze hing in de stoel, zat onbeschaamd te geeuwen en deed haar best om erg chagrijnig over te komen bij de cliënten die voor ons waren. Zie je dat mens, zei Johan, Die zou er bij ons onmiddellijk uitvliegen. Toen wij aan de beurt waren werd het nog erger. Zij keek ons niet aan en snauwde iets wat waarschijnlijk het bedrag moest zijn dat afgerekend moest worden. Wij daagden haar uit door in het Engels te vragen hoeveel de boodschappen moesten kosten. Wij hadden geen resultaat het werd een lachwekkende vertoning, waar de mensen achter ons stoïcijns bij bleven en op de een of andere manier allemaal een kant uit staarden die oogcontact met ons onmogelijk maakte. Onvoorstelbaar. Wij vroegen, en kregen, de kassastrook en rekenden af. Lachend, haar dwingend om ons aan te kijken. Zij zei iets wat wij niet verstonden, maar het leek op: Sodemieter op kl...zakken. In het portiek stonden de mensen te schuilen voor de regen. Het stonk er naar de sterke drank. Wij waren duidelijk in een Russische achterstandswijk. We reden verder de stad in op zoek naar een WiFi connectie. Brede straten met een verschrikkelijk slecht wegdek. Heel veel oerlelijke woonkazernes. trolleybussen van voor de oorlog.(en allemaal vol bezet). Veel wachtende mensen bij de OV. haltes. Het regende nog steeds, maar de mensen liepen zonder regenkleding op straat, alsof het niet regende. Vreemd. We zagen een grote moderne Mall. Wij er op af. Daar moest WiFi te vinden zijn. Opnieuw pech. De informatiebalie zei dat er geen Free WiFi in het gebouw was. Wij toonden haar het scherm van de IPad waar wel tien Wifi adressen vermeld waren van bedrijven in dit gebouw, echter allemaal met wachtwoord. Ook hier was men niet klantvriendelijk. Njetto WiFi. Wij vonden dit te gek en zijn diverse zaken ingelopen met de vraag of wij misschien even gebruik mochten maken van hun WiFi. Zelfs een grote zaak die PC's en Tablets verkocht. Njet. WiFi is alleen voor eigen gebruik. Door een man van de beveiliging (die zijn er heel veel in alle zaken in Rusland) werden we verwezen naar een soort juwelier die ook vermeld werd op onze IPad. Hier hadden we succes en mochten we onze laatste dagboek verhalen opsturen en konden we de reacties lezen en de e-mails versturen en binnenhalen, staande bij de toonbank van deze zaak. Passibas (dank u wel).
Om de stad uit te komen moesten we de hele stad door. We kwamen steeds meer onder de indruk van de omvang van deze stad. Ook moesten we ons eerdere oordeel bijstellen. Er waren ook best mooie gebouwen, alle grote merken maakten veel reclame, maar de industrie binnen de stad, de slechte wegen in de stad en de regen zorgden toch voor een negatief eindoordeel.
Zodra we de stad uit waren merkten we aan de steeds langere en steilere glooiingen dat het landschap veranderde. We verlieten Siberië en reden de Oeral in. De Oeral kenden we van de schoolboeken en van onze voorbereidingen op deze reis. Een brede Noord Zuid bergrug achter Moskou, met bergen tot 2000 meter. Eerlijk gezegd viel ons de Oeral een beetje tegen. De belangrijkste reden hiervoor is misschien wel het weer, het regende voortdurend. Dus de mooie vergezichten vielen in het water en de nevel. Maar ook de bergen waren minder hoog dan we verwacht hadden. We hebben geen pas gezien. Wel veel bossen aan beide zijden van de weg, en veel dalen en klimmen, tot wel 12%, maar wel op rechte wegen met heel veel zwaar vrachtverkeer. Wij zouden deze weg nog wel eens met mooi weer willen rijden. Aan allerlei details merken we dat we Siberië achter ons laten. De hutjes worden steeds meer huisjes, nog wel met veel golfplaten, er is steeds meer aanbod van goederen en diensten langs de weg. De tussenafstanden tussen de dorpen en de steden worden kleiner, de mensen lijken vriendelijker.
Aan het eind van de middag stellen we vast dat kamperen wel niets zal worden gelet op de vele regen die gevallen was. Het was nu wel droog, maar de lucht was nog zeer dreigend. We spraken af om nog maar een uur door te rijden en dan uit te kijken naar een hotelletje. Dit hadden we eerder moeten zeggen, want de lucht klaarde steeds meer op en na een uur was het weer schitterend weer. We waren de Oeral gepasseerd. Al snel vonden we een schitterende overnachtingsplek in een zojuist gemaaide wei. Prachtig tussen de hooischelven. Vanmorgen werden we gewekt door een kudde koeien, waarvan sommigen met een bel om de nek. Zij verzamelden zich bij de tent en stonden nieuwsgierig te kijken wat er zoal zou gaan gebeuren. Vanmorgen bleek dat we ongeveer 200 km voor Ufa hebben geslapen. We hadden 500 km gereden, waarvan een deel dwars door de Oeral.