Dag 29, de stad Kakh en de goede voornemens

Dag 29, de stad Kakh en de goede voornemens.

We hebben weer uitstekend geslapen en behalve de geesten van de begraafplaats heeft niemand ons opgemerkt. Ook Kakh is weer een behoorlijke stad. We nemen ons stellig voor om nu op eigen kracht de stad te passeren via de M 53. Weer mislukt. We hebben weer 4 x moeten vragen hoe we naar Irkoetsk moesten rijden. De laatste die we aanspraken was een taxichauffeur. Hij reed ons een stuk voor, stopte en gebaarde hoe we verder moesten. We begrepen het en volgden zijn instructies op. We kwamen op de M53, maar na een paar km zag Piet aan de stand van de zon dat er iets niet OK was. Wij weer vragen en ja hoor: we moesten 180 graden draaien. Het wegdek van de wegen in alle genoemde steden in Rusland is abominabel. Het barst van de stoplichten die nergens mee gesynchroniseerd lijken te zijn en daarnaast zijn er heel veel zebra's die bijzonder goed worden gerespecteerd en veel worden gebruikt. slecht opschieten dus. Het gekke is dat in tegenstelling tot de langeafstandwegen, in alle steden in Rusland nauwelijks gewerkt wordt aan het verbeteren van de infrastructuur binnen de bebouwde kom.. Wij realiseren ons dat wij in Kakh de weg vragen naar een stad die ruim 800 km verderop ligt. Het is net zoiets als in het centrum van Amsterdam vragen naar de weg naar bijvoorbeeld Berlijn of Lyon. Gek idee eigenlijk, maar Irrkoetsk is wel de eerste plaats van enige betekenis ten oosten van de stad Kakh. Nu ons einddoel dichterbij komt neemt ook het gevoel van "even opschieten dan zijn we er" toe. Een
Maal op de goede weg, in de goede richting willen we ook opschieten. Dat gaat redelijk, maar we komen onderweg wel weer een paar hele slechten stukken tegen of weggedeelten waar aan de weg gewerkt wordt. Dat doen ze hier niet zuinig. Ze maken tijdelijke parallelwegen naast de weg waaraan gewerkt wordt. De kwaliteit daarvan is vaak dramatisch. Vandaag was het een aantal keren zo danig slecht dat we stukken van 30 kilometer of langer turend in het door onze voorgangers opgeworpen stof hebben gereden op een weg die dezelfde kleur had als het stof en die verhard was met steengruis of slakken soms van wel 10 x 10 cm met scherpe punten, vol met kuilen en bulten. Maar het is wel de enige weg over 800 km. In Nederland zou hier schande van gesproken worden, maar hier doet men het ermee. Gelaatsuitdrukking van de meeste russen is chagrijnig en stoïcijns. Zij rammen door, ook op de wegen in deze conditie. Toeterend halen ze ons in, maar ook de voor ons rijdende vrachtwagens die op deze tweebaansweg niet harder dan 20 - 30 durven te rijden. Het is onvoorstelbaar, maar we zien weinig auto's in de kant liggen. Kennelijk hebben ze daar een speciale techniek voor ontwikkeld. Wel zien we veel auto's langs de kant met motorpech en of bandenpech. Wij hebben geluk (tot nu toe, over ruim 11000 km slechts 2 lekke banden, waarvan 1 door een stuurfout van Piet).
In onze auto is het nog steeds gezellig. We letten op elkaars stuurmanskunsten en we ontwikkelen contacten met de diverse vrachtwagenchauffeurs die we over de hele dag genomen wel tig keer gepasseerd zijn, of waardoor we diverse keren ingehaald worden. Het vrachtverkeer is massaal. Wat een baan zeg, over deze afstanden op deze wegen.
Het natuurschoon van Siberië blijft ons verbazen. Prachtige vergezichten, mooie bossen, mooie rivieren, beken en of meren. Opvallend is dat we behalve af en toe een vos, of een marterachtig beest geen wild zien. Geen herten, geen konijnen, geen fazanten, geen wilde zwijnen. Wel worden langs de weg hertengeweien aangeboden. Of ze jagen hier erg goed, of de winters zijn niet aantrekkelijk voor deze dieren.
Na weer eens dertig kilometer stofbindend waren we het beiden zat en moe. Met nog ruim 300 kilometer tot ons einddoel kiezen we ervoor eerst een hapje te eten in een wegrestaurant en dan de tent op te zetten.
het wegrestaurant blijkt ook over een sauna te beschikken en kamers te verhuren. De verleiding was te groot. Na ons opgefrist te hebben en gegeten te hebben zijn we een rondje gaan lopen door het aangrenzende dorp.
Een verzameling houten huizen, verbonden door zandpaden met diepe sporen.
Het was goed weer. Veel mensen zaten buiten in het avondzonnetje. De kinderen speelden met zand en modder. Tieners vermaakten zich in groepjes. Duidelijk was dat "het dorp" niet elke dag vreemde wandelaars voorbij zien komen. Wij en zij hadden veel bekijks. Af en toe werden we aangesproken door mannen of jongens die ons eenhandig kwamen geven en wilden weten ........ De dames hielden het bij kijken en of gluren, maar ook af en toe een groet met een breden glimlach of een bescheiden wuifbeweging.
Een belangrijke bezigheid in dit dorp is het aanvullen van de houtvoorraad voor de winter. Voor veel huizen liggen bergen hout dat voor een belangrijk deel nog gezaagd en gekloofd moet worden.
De algemene indruk van deze woongemeenschappen: "onvoorstelbaar dat men anno 2013 rustig op een bankje in het zonnetje kan zitten in ze een chaos van vervallen houten huizen, zandpaden die bij regen modderpoelen moeten zijn, tuinen die vol rotzooi en onkruid staan. alle tuinen zijn omzoomd. Veelal door vervallen hekken die half omgevallen of weggezakt zijn.
Het ruikt nu al naar houtvuur. Dat maakt veel goed.
Hoe zal het hier in de winter zijn?
Morgen Irrkoetsk.