Dag 25, van Akkuy naar zuid Siberië

Dag 25, van Akkuy naar zuid Siberië,

Onze overnachtingsplaats heet Akkuy. Dat weten we zo goed omdat we vanmorgen in dit dorp met 1901 inwoners zijn rondgeleid door onze gastgever. Dit idee werd gisteravond voor het slapen gaan geboren. Johan kwam weer met zijn foto's van zijn gezin en natuurlijk ook weer met de ansichtkaarten van Amsterdam en het Keukenhof. Opnieuw werd er zeer meelevend gereageerd toen Johan zijn leeftijd bekend maakte. Binnen de kortste keren werd het weer bere gezellig. De baas, 44 jaar. Zijn professie is gemeente administratie. Zijn vrouw drijft het restaurant, met 1 kamer voor overnachting van passanten, twee dames (ik denk personeel) en een jochie van een jaar of vijf die tot tien kon tellen inhebt Engels. Ze wilden alles van ons weten en alle foto's van onze reis zien. We kregen een paar biertjes aangeboden en met ons beste Kazachstaans beantwoorden we alle vragen. Wat een ervaring om deze foto's door te nemen met mensen die nog nooit van hun dorp zijn geweest.
Veel van de plaatsnamen waar wij geweest zijn zeiden hen niets, maar het was een uur lang ach en ohh. De foto's van Johan al vissend op de Bosporusbrug waren aanleiding voor weer een nieuw initiatief. Akkuy ligt aan de rivier de Tigrisch. Hier worden vissen gevangen van wel een meter. Wij werden uitgenodigd om met de baas de volgende morgen te gaan vissen. Let wel, er werd geen woord over de grens gesproken!! Gegarandeerd dat Johan een vis van een meter zou vangen. Dat was te mooi om niet op in te gaan. Afgesproken werd om direct na het ontbijt (de man 4 gebakken eieren+ brood+koffie+worst+ yoghurt) met de auto van de baas naar de rivier te gaan om te gaan vissen. Johan heeften niet van geslapen. Helaas regende het op het afgesproken tijdstip. Geen weer om te gaan vissen. Toch moesten we instappen in de auto van de baas. We kregen een rondleiding langs alle overheidsgebouwen, de sporthal, (een romneyloods), de crèche, de lagere school, het college (het halve dak was verdwenen, het postkantoor, het oorlogsmonument (elk gehucht heeft er wel een), het dorpshuis, de moskee en natuurlijk zijn we even wezen kijken bij de rivier, die hier zeker 500 meter breed was. Heel erg mooi. Tijdens deze rondleiding is onze gids wel zes keer uitgestapt om bekenden te begroeten, maar waarschijnlijk meer nog om hen te vertellen wie hij in zijn auto had, Toeristi uit Hollandia!! Nog nooit waren niet Kazachstanen gast in zijn Otel. Wat was deze man trots op zijn dorp en op onze aanwezigheid in zijn auto. Prachtig. Bij ons vertrek hebben wij al deze aandacht gehonoreerd met een Hollandse pannenlap en een paar sleutelhangers met klompjes. We werden door directie en personeel uitgewuifd.
Wij op weg naar Seney. De eerste grote plaats. Afstand ca. 350 km. De weg was redelijk, maar over lange stukken zeer verraderlijk. Onverwachte gaten en bulten hielden de snelheid laag. De Corsa doet het prima. Ons plan was om te lunchen in Seney. Daar is het niet van gekomen. Seney blijkt een troosteloze, onoverzichtelijke, vieze industriestad, met een bebouwing waarvan de aanblik zorgt voor plaatsvervangende schaamte. Nooit eerder zag ik de gevolgen van 100 jaar communisme zo duidelijk geëtaleerd. Hoe bestaat het dat systemen, regimes en mensen elkaar dit hebben kunnen aandoen.
Op de TV allemaal glamour en Glitter. De generaties tot 40 jaar is verloren. ik ben heel benieuwd hoe de jeugd gaat zorgen voor nieuwe initiatieven. Op een kleine groep bevoorrechten lijkt ook de jeugd te berusten in de desolate toestand waarin zowel de infrastructuur, de economie, de huisvesting, de werkgelegenheid, het OV zich bevindt. Het zou mij verbazen als hier binnen 20 jaar verbetering in komt. Ondanks het feit dat iedereen met een GSM aan het oor loopt. We verlaten zonder te lunchen de stad en vinden snel de weg Naar de Siberische grens. Het voorstel is om een lekker plekkie te zoeken voor een bakkie. Ook de aardbeien die we gisteren langs de weg kochten moesten nodig op. Wij een landweg ingeslagen op zoek naar een schaduw plekje. We vonden een mooi plekje en installeerden onze tafel, stoeltjes en gasfornuis. Het water stond op en we wilden net gaan zitten. Komt er met veel vertoon een auto aan stormen met daarin twee agenten. Weg - weg, verboten .........Johan legde uit dat het maar voor een kwartiertje was, gaf de man een Hollandse sleutelhanger, en we waren ineens VIP gasten. We mochten blijven. Wij vroegen ons wel af hoe die lui ons zo snel gespot konden hebben. Worden we gevolgd door de KGB of zo? Het antwoord was simpel. Wij hadden kwartier gemaakt in het zichtveld van een bemande uitkijkpost op hoogte, op nog geen 100 meter afstand, die waakte over het natuurgebied waarin wij ons bevonden. Na een prima lunch op weg naar de grens. Nog zo'n 150 km. Het lijkt wel of de Kazachstaanse overheid bewuste drempels opwerpt om te voorkomen dat mensen te gemakkelijk het land in- of uit kunnen komen. Wat een kolere weg. Na een zeer geconcentreerde rit met veel zeer grote en zeer verraderlijke gaten en bulten, maar ook met mooie panorama's met bossen en meren in een glooiend landschap, bereikten we de grens. Een kleine grenspost, waar het er over het algemeen wel vriendelijk aan toe ging. Geen foto's maken (piet moest weer een foto deleten) en netjes de commando 's opvolgen. Binnen 2 uur waren we Kazachstan uit en Siberië in. Meteen vallen de verschillen op. In Rusland / Siberië zijn de wegen beter, is de planologie netter en is het minder rommelig / grouw. We rijden een klein uur en vinden weer een prima plekkie in de vrije natuur. Mooi beschut, en uitkijkend over een in cultuur gebrachte akker.
We slapen vannacht in Siberië.
Morgen richting Novosibirsk.
De temperatuur vandaag: 31,5 Gr.
Nu om 23.00 uur bij de tent 17 Gr.
Goed te doen dus.