Dorp zonder naam
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg 65+ onderweg naar irkoetsk
04 Juli 2013 | Kazachstan, Rudnyy
Dorp zonder naam
Weer zoiets merkwaardigs. We wilden wat voor het avond eten kopen, dus reden we een zandweg in naar een boeren gehucht. De zandweg bezorgde ons al hoofdbrekens door de kuilen en gaten in de weg. De eerste de beste man die we tegenkwamen hebben we de weg gevraagd. Hij wees met brede armgebaren, een vierkant makend en zeggend Magazine. Nou wij op zoek naar dit Magazine. Het was niet te vinden. Een aanlopende vrouw zei, wijzend met haar hand, daar is het. Ik zei tegen Piet: Hoe weet zo'n vrouw nu wat wij zoeken. Piet zei Wij zijn hier vlak bij Afrika. Hier werken ze met de trom. Ik: Hoe met de trom. Piet zei: de stille trom. Ik schudde mijn hoofd. Met zoveel wijsheid moet je bij Einstein zijn, maar tot onze verbazing kwam er een mooie vrouw aanlopen. Zij bleek ca. 45 jaar te zijn, zij was een Mongoolse, mooie ronde ogen, heel knap gezicht met een nog mooiere lach.
Ik zei tegen Piet: dit is volgens mij de hoofdtrommelaarster. De mooie vrouw wenkte ons om met haar mee te komen en zei bij het openen van de schuurdeur heel trots: MAGZINE. Tot onze verbazing was het een mooi en echt winkeltje.
We kochten worst, brood, water en nog het een en ander. Na afgerekend te hebben vroeg ik: Kunnen we hier misschien onze tent opzetten en wees op een soort grasveld achter haar winkeltje. Meer onkruid dan gras, maar wel goed genoeg voor een nacht kamperen. Zij keek er bedenkelijk met haar mooie ronde spleetogen en wenkte ons om mee te komen. Haar man, waar we later achter kwamen stond druk te bellen. We hoorden hem zeggen. Toeristi, Toeristi. Hij stopte zijn telefoongesprek en kwam breed lachend naarbons toe. Ook hij wenkte ons om mee te komen. Wij laten ook dit op ons af komen. Wij vielen weer van de ene in de andere verbazing. Een groot hangslot op de deur van een huisje werd open gemaakt en hij zei: Dit is jullie huis voor vannacht. Piet begon gelijk de luchtbedden op te pompen met een electramotortje via de sigarettenaansteker van de auto. Nee de technische revolutie is Piet niet voor bij gegaan. Voordat Piet klaar was moesten we een wodka bij hem komen drinken. Wij achter hem aan. Stond zowaar de hele tafel gedekt en moesten we alles proeven. Brood, hartig brood, yoghurt, boter, kaas, chocolade en wodka. Lekker gesmikkeld, Wodka gedronken en bij de heer des huizes kwam het hoge woord eruit. Hij was een rijk mens. Hij bezit drie huizen, 4 koeien, 20 schapen en evenzoveel kippen en ganzen en drie kinderen waarvan er een in Astana Medicijnen studeert. Even later kwam hij langs, want hij had wel interesse in de aangebroken fles whisky die wij nog bij ons hadden. Als tegenprestatie nam hij een fles goede wodka mee uit zijn winkeltje, samen met een tablet Kazachstaanse chocolade. Piet begon te lachen. Hij vond het wel een grappige deal en zei, ik ga even kijken bij zijn mooie Mongoolse echtgenote, die was de koeien gaan melken. Ik ging mee en zag haar zitten in dat kleine stalletje met vier koeien en dacht: ik kijk nu naar het mooiste melkmeisje van de wereld. Mooier dan het melkmeisje van Vermeer. We maakten een paar prachtige foto's en beloofden ze op te sturen. Het was een prachtig moment.
P.S.
Dirk, welkom thuis.
Zoals je schreef, wij genieten, maar ik weet zeker dat jij op je favoriete eiland ook genoten hebt.
Ieder zijn ding, toch?
Groet
Johan
Weer zoiets merkwaardigs. We wilden wat voor het avond eten kopen, dus reden we een zandweg in naar een boeren gehucht. De zandweg bezorgde ons al hoofdbrekens door de kuilen en gaten in de weg. De eerste de beste man die we tegenkwamen hebben we de weg gevraagd. Hij wees met brede armgebaren, een vierkant makend en zeggend Magazine. Nou wij op zoek naar dit Magazine. Het was niet te vinden. Een aanlopende vrouw zei, wijzend met haar hand, daar is het. Ik zei tegen Piet: Hoe weet zo'n vrouw nu wat wij zoeken. Piet zei Wij zijn hier vlak bij Afrika. Hier werken ze met de trom. Ik: Hoe met de trom. Piet zei: de stille trom. Ik schudde mijn hoofd. Met zoveel wijsheid moet je bij Einstein zijn, maar tot onze verbazing kwam er een mooie vrouw aanlopen. Zij bleek ca. 45 jaar te zijn, zij was een Mongoolse, mooie ronde ogen, heel knap gezicht met een nog mooiere lach.
Ik zei tegen Piet: dit is volgens mij de hoofdtrommelaarster. De mooie vrouw wenkte ons om met haar mee te komen en zei bij het openen van de schuurdeur heel trots: MAGZINE. Tot onze verbazing was het een mooi en echt winkeltje.
We kochten worst, brood, water en nog het een en ander. Na afgerekend te hebben vroeg ik: Kunnen we hier misschien onze tent opzetten en wees op een soort grasveld achter haar winkeltje. Meer onkruid dan gras, maar wel goed genoeg voor een nacht kamperen. Zij keek er bedenkelijk met haar mooie ronde spleetogen en wenkte ons om mee te komen. Haar man, waar we later achter kwamen stond druk te bellen. We hoorden hem zeggen. Toeristi, Toeristi. Hij stopte zijn telefoongesprek en kwam breed lachend naarbons toe. Ook hij wenkte ons om mee te komen. Wij laten ook dit op ons af komen. Wij vielen weer van de ene in de andere verbazing. Een groot hangslot op de deur van een huisje werd open gemaakt en hij zei: Dit is jullie huis voor vannacht. Piet begon gelijk de luchtbedden op te pompen met een electramotortje via de sigarettenaansteker van de auto. Nee de technische revolutie is Piet niet voor bij gegaan. Voordat Piet klaar was moesten we een wodka bij hem komen drinken. Wij achter hem aan. Stond zowaar de hele tafel gedekt en moesten we alles proeven. Brood, hartig brood, yoghurt, boter, kaas, chocolade en wodka. Lekker gesmikkeld, Wodka gedronken en bij de heer des huizes kwam het hoge woord eruit. Hij was een rijk mens. Hij bezit drie huizen, 4 koeien, 20 schapen en evenzoveel kippen en ganzen en drie kinderen waarvan er een in Astana Medicijnen studeert. Even later kwam hij langs, want hij had wel interesse in de aangebroken fles whisky die wij nog bij ons hadden. Als tegenprestatie nam hij een fles goede wodka mee uit zijn winkeltje, samen met een tablet Kazachstaanse chocolade. Piet begon te lachen. Hij vond het wel een grappige deal en zei, ik ga even kijken bij zijn mooie Mongoolse echtgenote, die was de koeien gaan melken. Ik ging mee en zag haar zitten in dat kleine stalletje met vier koeien en dacht: ik kijk nu naar het mooiste melkmeisje van de wereld. Mooier dan het melkmeisje van Vermeer. We maakten een paar prachtige foto's en beloofden ze op te sturen. Het was een prachtig moment.
P.S.
Dirk, welkom thuis.
Zoals je schreef, wij genieten, maar ik weet zeker dat jij op je favoriete eiland ook genoten hebt.
Ieder zijn ding, toch?
Groet
Johan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
