Dag 20, vanaf Aktobe richting Astana of Alma Ata

Dag 20, vanaf Aktobe richting Astana of Alma Ata.

Gisteren een zeer zware dag gehad. de weg was lang en Aktobe liet zich maar niet zien. Waren we verkeerd gereden? Het duurde een kwartier voordat we iemand zagen staan langs de weg. Wij gevraagd naar Aktobe. Gelukkig wees hij de goede kant op, anders hadden we zo'n 200 km terug moeten rijden. Aktobe nog 60 km. Dat bleek te kloppen, maar de laatste 50 km was wel "under repair". Die vroegen nog bijna anderhalf uur. Een goed hotelletje gevonden. Ook hier voor elke verschillende functie een andere functionaris verantwoordelijk. Iemand voor de kamer, iemand voor de minibar, iemand voor de roomservice, iemand voor de receptie, iemand voor het ontbijt en nog een directrice die ons heel gastvrij ontving. Ons met de auto begeleidde naar een bankautomaat. Het barst ervan, allemaal op een kluitje. Wel tien verschillende banken. Johan was aan de beurt om geld uit de muur te trekken. Geen enkel probleem. Ook kun je bij veel pompstations gewoon met je Visa CC betalen.
We waren midden in het centrum, dus meteen maar even een terrasje gepakt, een biertje genomen, beiden een heerlijke Shaslick gegeten en gezellig naar de mensen en de gebruiken gekeken. Opvallend veel mooi geklede en goed ogende dames. Vooral jong en op veel te hoge hakken, met die 7 cm dikke zolen. Wij zaten naast een Mongoolse familie op het terras. Zij lagen en zaten op een soort bank met een kleed rondom een laag plateau met allemaal spijzen en Thee. Ze hadden in de gaten dat wij naar hen keken en zochten contact. Helemaal leuk vonden ze het toen Johan een foto van ze wilde nemen. Nog even wat gepassagierd, maar we merkten al snel dat contact maken hier anders gaat dan in Brazilië. Het kunnen ook de 16 jaar zijn die er tussen zitten. Ietwat teleurgesteld, zeer vermoeid, maar ook zeer voldaan, zochten we de auto op om naar het hotel te gaan. Blijken ze het hotel verplaatst te hebben. We konden het niet meer vinden. Ook bij navraag (we hadden naam en adres) haalde men niet wetend de schouders op en liep men snel verder. Na wat omzwervingen zijn we gestopt bij een bar. ook daar kende men het hotel en de straat niet. Zij boden wel aan een taxi te bellen. Deze zou voor ons uit kunnen rijden. Z0 gezegd...... de taxichauffeur kijkt op het kaartje en begint te lachen.
In zijn beste Kazachstaans wist hij ons duidelijk te maken dat wij 50 meter van het hotel af stonden. Het was om de hoek.
Op de kamer de kaart van Kazachstan nog even open gevouwen, want we moeten beslissen of we Alma-Ata meepakken, of de kortste route naar Irkoetsk, via Novosibirsk, nemen. Hoe lang we ook kijken, we blijven hier, ook naar elkaars argumenten luisterend, verschillend over denken. We zijn gaan slapen zonder een keuze gemaakt te hebben. We kunnen nog ongeveer 200 km vooruit voordat de keus gemaakt moet zijn.
Voor Johan zijn het halen van Irkoetsk en het kiezen voor zekerheden (veiligheid) leidend in zijn denken. Dus heeft hij een voorkeur voor de route over Astana. Dat betekent geen Alma-Ata en geen Mongolië, en wel de 2x1800 km over dezelfde weg tussen Novosibirsk en Irkoetsk en De hoteleigenaresse zei uit Alma-Ata te komen. Dus vroeg Piet haar of de weg daar naar toe goed te doen was. Haar man rijdt regelmatig met de auto naar AA. Op een paar korte slechte stukken na is de weg volgens hem uitstekend. Het is 2200 km en hij rijdt het in 30 uur.
Piet heeft begrip voor de argumenten van Johan, maar vindt meer variatie in landscap en cultuur tijdens deze reis ook erg belangrijk. Hij heeft daar best 800-1000 extra km (naar Alma-Ata) voor over, zeker nu hij weet dat de wegen die kant op goed zijn. Het al of niet via Mongolië rijden is een keuze die we pas over een dag of tien moeten maken.
Johan lijkt zich gewonnen te geven. "Laten we die kant maar opgaan, dan zien we onderweg wel".
Na zo'n 200 km. passeren we een T splitsing. De hoofdweg die we rijden lijkt recht door te gaan, maar Piet denkt een plaatsnaam op een bord te zien staan die op de route ligt die wij van plan zijn te rijden. Wij gekeerd, bord bekeken en we blijven twijfelen. De namen staan er alleen in het Russisch. Volgens de kaart is rechtdoor een B weg (geel) en is rechtsaf de Hoofdweg ( de M 32). Naar Astana en Alma-Ata. Iets verderop zien we een benzinestation. Daar maar gaan informeren. Het klopt we moeten rechtsaf.
We zijn aan het instappen, komt een Kazak op ons aflopen die een heeeeel klein beetje Engels spreekt. Hij stelt zich voor en zegt:you are from Holland, from Amsterdam?. Hij weet veel van het Nederlandse voetbal. Hij noemt moeiteloos alle clubs uit de Eredivisie. Hiddink,A dvoaat en alle in het buitenland spelende Nederlanders. Ook noemt hij een aantal Nederlanse tennissers, zoals Kraaijtsek, Siesling, Elting. Het is indrukwekkend. Hij weet dat Ajax kampioen is geworden en dat het met PSV, onder Advokaat, niet goed gaat. Dat Johan een jaarmarkt heeft van Ajax vond hij geweldig.
Weer are you ging? To Alma-Ata zei Piet. " Oh, pas op, dan kun je beter via Astana rijden. Dat is wel 400 km langer, maar de wegen zijn veel beter.. De B wegen van hier naar Astana zijn beter dan de M32 naar A A. Je moet zeker naar A A gaan, (maar wel via Astana) neem daar vijf dagen, het is er geweldig mooi. We nemen afscheid, geven hem de in Kazachstan inmiddels beruchte sleutelhanger met klompje en blijven in vertwijfeling achter.
Piet hoeft niet lang na te denken: hij gelooft niet in toeval. Ook al is de kans groot dat A A het niet gaat halen, kiest ook hij voor Astana. "We zien daar wel of we alsnog naar Alma Ata gaan". Iedereen gelukkig.
We kiezen voor de B weg en rijden nog zo'n 350 km op een uitstekende tweebaansweg die ons leidt langs indrukwekkende Chroommijnen en onooglijke kleine agrarische dorpjes of woongemeenschappen. ook zien we veel vervallen Kolchozen complexen. De ruimte, de leegte en de stilte blijven indrukwekkend. Ook vandaag weer: het volgende benzinestation over 200 km - Bijna lege wegen. Af en toe kruisen we een spoorweg. Er staan borden bij met de tijden (tot op de minuut nauwkeurig) wanneer er een trein passeert. Het maximum aantal passeerbewegingen, die wij gelezen hebbeb, was twee per 24 uur. Wel bij elke overgang minimaal twee verantwoordelijke functionarissen die met een rode vlag in de hand de hekken voor de overgang sluiten en openen. We hebben geluk. Het materieel dat voorbij komt lijkt niet op de Fyra, maar meer op wagons die ik zag in het spoorwegmuseum in Utrecht. Wat is het toch dat wij dit schouwspel in deze verlaten wereld als " geweldig" ervaren?
Het is inmiddels half zes en we stellen vast dat we water en brood nodig hebben om verantwoord te kunnen overnachten. De kaart geeft de eerste 200 km. Nog geen plaats aan van enige betekenis en wij passeren uitsluitend gehuchten, die zo'n 30 km uit elkaar liggen, en er niet uitzien. Mens en dier lijken hier dicht bij elkaar te leven.
We besluiten maar om zo'n gehucht binnen te rijden, op zoek naar brood en water. We vinden niets. Maar deze mensen moeten toch ook leven? We vragen het een man die een koe aan het thuisbrengen is. Hij snapt onze vraag en maakt grote en onnavolgbare armgebaren die Johan zei te begrijpen. Wij een ander pad in, waar inderdaad een bordje hing. Helaas het was een berg openhaardhout. Gelukkig kwam er nog een man aangeslingerd. Ook hij met grote armgebaren. Op de tast reden we verder (het gehucht kent alleen zandwegen die voor een tractor al problemen opleveren). wij spraken een boerin aan die de koeien aan het thuisbrengen was. Oh ja, zij wees naar een schamel gebouwtje dat er verlaten uit zag. Da- Magazine - Da - Magasin. En ze wees ook naar een huis verderop. Daar zou de directie wel eens kunnen wonen concludeerde Piet. En zo was het ook. Toen wij stopten bij " het Magasin" kwam er al een vrouw aanlopen. Zij opende de zaak voor ons (een schuurdeur) waarachter zich een heuse kruidenierszaak openbaarde. Zij had 1 brood op voorraad en twee literflessen bronwater, met prik. Uit de koelvitrine namen we een salami worst . Een keurig geklede jonge dame van zo'n jaar of 20 kwam even kijken. Zij was de dochter. Zij is nu met vakantie, maar zij studeert medicijnen in Astana. Een heel bescheiden, maar erg mooi meisje. Helaas spreekt ook zij geen woord over de grens. We rekenen af, staan buiten de winkel, zegt Johan: "zullen we die vrouw vragen of we de tent hier op mogen zetten?" Hij wijst op een stukje grasland tussen de kruising van de hoofdwegen van dit gehucht en het Magasin. Wij met veel moeite uitgelegd dat we een kampeerplaats zoeken voor ons tentje. Inmiddels was het gezelschap al gegroeid tot zes dames, (dochters en nichtjes). Er werd druk beraadslaagd en nu bleek het tijd om ook de man des huizes er bij te betrekken. Het resultaat: Niks tent, er staat een huisje leeg, daar mogen wij overnachten. We zijn welkom als vrienden. Een complete koffietafel wordt klaargemaakt, met koeken, chocolade, thee, koffie, Arian (zelfgemaakte yoghurt) zelfgemaakte sour Cream, Voka. Dit alles in een soort containertje dat een combinatie was van keukentje en sierkamer. De hele familie aanwezig. Na het voorstellen en het uitdelen van pannenlappen en klompjes presenteerde Johan zijn gezin aan de hand van foto's. Ook de fotoseries van Arjan zijn gezin deed het erg goed. Met moeite kwamen we los uit deze setting en gingen aan het werk met de inrichting van onze woning en het bereiden van de maaltijd. Vandaag: Bruinebonen. Water uit de put bij de buurman gehaald en nog een paar uur levenservaringen uitgewisseld met onze gastheer.
Hij id de koning te rijk. 44 jaar, een mooie vrouw, 3 mooie kinderen, drie huizen (wij noemen dat bouwvallen) 2 poepdozen, 20 schapen, 4 koeien, eigen groentetuintje. Een dochter die studeert medicijnen.
Wij hebben vandaag weer veel geleerd.