Dag 17 en 18, De Kaspische Zee.

Dag 17 en18, de Kaspische Zee

Vanaf het door Mongolen gedreven hotel naar de eerste grote plaats - Atirau - is zo'n 360 km. Deze route hebben we gekozen omdat deze weg helemaal langs de noordkust van de Kaspische zee loopt. Dat leek ons mooi. Hierin zijn wij om 2 redenen erg teleurgesteld:
1. de weg was geen weg. Het was vreselijk voor de Corsa, maar ook voor de drijver. De hele dag gasgeven, remmen, slalommen. Even snelheid maken, gevolgd door een noodstop voor een gat in de weg of een rul van omhoogstekend asfalt dat de onderkant van de auto zou kunnen vernielen. Af en toe een goed stuk waardoor wij dachten nu hebben we het ergste gehad,en dan ineens weer gaten van een halve meter diep.
2. We hebben de Kaspische Zee niet gezien. De noordkust van de Kaspische Zee blijkt een enorm Wetland te zijn. Rietkragen en moerasgebied van tientallen km. breed.
Toch was het al met al een prachtige ervaring. Mooie luchten, bijzondere vergezichten, geluncht bij een bouwval op de steppen (om uit de wind te staan) en genoten van de ruimte en de stilte. Ook het verlangen naar een duik in de Kaspische Zee bij aankomst in Atirau hield ons op de been?
Atirau bleek een mooie Aziatische stad. Indrukwekkende gebouwen. Veel dure auto's. Een erg keurig ingerichte openbare ruimte. Erg schoon op straat. Veel vrouwen met een masker op die elk vuiltje oppakken. Mannen en vrouwen werken aan een nieuw trottoir met veel mozaïeken. Het wordt keurig, maar de manier waarop dit gebeurt, en het gereedschap dat gebruikt wordt roept beelden op van het voor straf schoonmaken van het exercitieterrein met een tandenborstel. Volgens de kaart zou je 25 km. ten zuiden van Atirau bij de Kaspische Zee kunnen komen. De hele dag hebben we het over deze hoofdprijs gehad. Wij de weg naar de kust gezocht en gevonden. Wij wilden na een hete dag in de auto perse een duik nemen in de Kaspische Zee en de tijd drong. Een lange tweebaansweg die door uitbreidingswijken liep bracht ons naar het punt waar de weg ophield en overging in een zandpad. Dat zag er niet goed uit, maar we laten ons niet kisten. Na een paar kilometer hield ook het zandpad op. Nog steeds geen Kaspische Zee gezien. Wel geroken. Daar waar het zandpad op hield was een voorziening voor de sportvissers, met een uitkijktoren. Er kwam een man van een jaar of 40 aanlopen die waarschijnlijk gewekt was door de geluiden die wij uit teleurstelling maakten. Verder gaan was geen optie volgens hem. De wetlanden zijn hier zeker 30 km. diep. Om de Kaspische Zee te kunnen zien moet je deze vanaf het Oosten benaderen. De dichtstbijzijnde plaats was ongeveer 500 km. verwijderd van Atirau. Hij zag onze teleurstelling en bood ons aan om even de uitkijktoren te beklimmen. Een prachtig uitzicht over de Wetlanden. Veel (bijzondere) vogels.
Een grote stilte. Alleen de natuur en de wind. Hier zouden we wel willen blijven, maar het is een echt muggengebied. Wij dus, onverrichterzake terug naar Atirau. In een van de nieuwe woonwijken een zijweggetje ingeslagen en op een stukje grasland achter een huis in aanbouw de tent opgebouwd. Dit onder toeziend oog van wel 10 belhamels, die nadat Johan ze een snoepje had uitgedeeld, niet meer van de tent weg te krijgen waren, tot we gered werden door een Kazak, die de jongens wegstuurde. Bij het wakker worden was de eerste knaap alweer present. Er kwamen er steeds meer bij en ze werden steeds opdringeriger. Tot Johan een grote schreeuw gaf, nadat een van de knapen zijn hand uitstak naar de snoepdoos in de auto. Ze wisten niet hoe hard ze moesten lopen. We hebben ze niet meer gezien.
Op naar de volgende bestemming: Akdobe. Een kleine 600 km. rijden. Maar kijken hoe ver we komen vandaag. We liggen nog aardig op schema. (1 dag achter op het ideaal schema). De wegbewijzering laat veel te wensen over. We spreken een Kazak aan die langs de weg loopt. Hij kijkt ons aan en loopt verder alsof we lucht zijn. Dit komen we vaker tegen. Het kan ook anders. Een man in een auto die staat te wachten voor het stoplicht zag dit gebeuren en roept ons aan. Waar wilt u naar toe?. OK, volg mij maar. Hij brengt ons op de juiste weg. Stopt dan en stapt uit om ons te vertellen dat we beter een andere route kunnen nemen. Over een gele weg (b weg). Wel 300 km. langer, maar 5 uur sneller en een veel beter weg. We volgen zijn advies op. De weg was uitstekend. Helemaal 2 baans. We reden vandaag ruim 500 km tot aan Oral. We hebben de rit ervaren als een rit door de woestijn. Eindeloze dorre vlaktes, Stoffig en heet. Hier en daar een gehuchtje met wat schamele huisjes. Een bezinestation uit het jaar nul, maar de caissière zat wel achter gepantserd en gespiegeld glas. Dat was wel even lachen. Af en toe een verdwaalde kudde loslopende kamelen en of paarden, af en toe een schapenkudde met een hoeder op een kameel. Wat een wereld. Eindeloze leegte. Wat zal het hier 's nachts stil zijn. Wij hebben vandaag in hoofdzaak genoten van het geluid van de Corsa. Hij doet het geweldig. In Oral wat boodschappen gedaan en een WiFi adres gevonden in een lokaal eettentje waar we ook weer bijzondere ontmoetingen hadden. Hierover zal Johan een verhaaltje makend.
Buiten Oral kruisten wij een rivier met mooie groene en begroeide oevers.
Even verkennen of hier misschien een plekkie te scoren is. We hebben weer geluk. Zo mooi hebben we nog niet gestaan.
Dit verhaal wordt geschreven aan een kampvuur, met een Colaatje Light met een paar druppels Wodka.
Morgen verder richting Akdobe.g