Dag 16, De Wolga Delta en de grens met Kazakhstan

Dag 16, de Wolga Delta en de grens met Kazachstan.

Nu ik terug kan kijken op dag 16, kan ik met overtuiging zeggen dat de kwaliteit van de staatswegen in Rusland geweldig zijn in vergelijking met onze eerste honderd kilometer in Kazachstan. De 380 km. naar Astrachan werd probleemloos overbrugd met een gemiddelde van zo'n 80 km. per uur. Als lunch een lekker warm ik weet niet wat gegeten bij Natasja, met een lekker bakkie Nescafe. We waren helemaal gelukkig. Wij zien opeens een ander type mensen. Zij zijn kleiner en lijken meer op Chinezen, of zijn het Kazakken, of Mongolen. We weten het niet, maar ze zijn kleiner en anders, zijn bruiner en hebben vaak spleetogen. Ook in deze regio moet je, om ze te laten lachen erg je best doen. Uit zichzelf tonen de bewoners van deze regio geen initiatief om in contact te komen. (dit geldt overigens niet voor de jeugd, want die wil graag tonen dat zij een paar woorden Engels spreken en vinden buitenlanders wel interessant.
De weg naar Astrakhan die we vandaag reden is een tweebaansweg. Behalve in de buurt van de wat grotere plaatsen, waar de weg over het algemeen omheen geleid wordt, is het een rustige weg en naarmate we verder rijden wordt het steeds rustiger. Soms rijden we tientallen kilometers zonder een andere auto te zien. Het landschap wordt steeds armer en vlakker. Enorm wat een ruimte. Op een gegeven moment hebben we de indruk dat we door een woestijn rijden. De huizen en de mensen tonen ook steeds armer. Wij blijven iedereen vriendelijk groeten, maar krijgen zelden een reactie. Zo'n 100 km voor Astrakhan verandert het landschap. We naderen de delta van de rivier de Wolga. We zien steeds meer variatie in de vegetatie en af en toe een groot zoutmeer. We zien steeds meer vennen en we zien de eerste witte Ibissen. De stad Astrakhan verrast ons. In tegenstelling tot de armoe van het platteland is Astrkhan een drukke - en grote stad met een rijke geschiedenis. De stad is bekend als handelsplaats van de Beluga kaviaar en lag in het verleden aan de kaviaarroute, maar was ook de sleutelplaats tussen Oost en West in de noordelijke Zijdenroute. Het eerste wat opvalt als je via de brug over de, hier zeer brede, Wolga benadert zijn de schitterende vormen van een grote orthodoxe kerk en een prachtig mooi groot wit gebouw dat aan de Wolga staat. Dit blijkt het Theater te zijn. Mensen kijken is een specialiteit van ons geworden. Nou, hier komen we aan onze trekken. De variatie is enorm. Heel veel vrouwen op straat en in de winkels. Veel meer dan mannen. De mannen zijn de goden in het verkeer. Veel lawaai, alsof ze allemaal te laat dreigen te komen voor de bevalling van hun vrouw. We zwalken wat door een woonwijk, op weg naar een mooie kerk. De beelden die wij hier opdoen lijken veel op de grauwheid, verveloosheid, somberheid etc. die we ook zagen in Bulgarije. De afschuwelijk lelijke, roestige en verwaarloosde bovengrondse buizensystemen van de stadsverwarming ontsieren het straatbeeld van de wijk die wij bezoeken enorm. Woonkazernes is een te nette uitdrukking voor wat we zien. Zes tot wel 10 verdiepingen hoog, gevels, grijs, vies en roestig. De standaard balkonnetjes lijken vergaan, maar worden nog wel benut voor schotels en de was.. Van trottoirs is nauwelijks sprake. Van de straat naar het trapportaal loop je door de bagger, vaak tussen het huisvuil door dat uit de flats gegooid lijkt te zijn. Diverse keren worden we aangesproken door bedelaars. Maar in deze troosteloze chaos, dartelt de jeugd. Heeft plezier en naar mate ze ouder worden hebben ze vaker een GSM en lijken ze net zo (goed?) gek leed als onze jeugd. Polo of Tshirt, Jeans, al of niet gebleekt, gerafeld of afgeknipt en sportschoenen. Tatoo's zijn ook hier in de mode en de haardracht verschilt ook nauwelijks van het westen. Wel de omgeving waar zij leven. In deze grauwe woonwijken komen we, onbegrijpelijk, veel heel charmant geklede - en opgemaakte dames (vaak met kinderen) tegen die er zeer schoon en in smetteloos witte zeer moderne kleding, vaak op zeer hoge naaldhakken, zich allersierlijkst voortbewegen op weg naar "hun" huis. Dit lijkt niet te combineren, maar toch is het zo. Wij zien een McD en maken ruzie wie het eerste mag. Johan wint, een schoon toilet is veel waard. Jammer dat het van die Wanden zijn die onder en boven open zijn., maar toch: een nuttig bezoek.
We besluiten met de auto de stad verder te verkennen en een AH te scoren.
De stad: brede verkeers aders, met vaak eenrichting verkeer, veel hoge gebouwen. Ook best heel mooie, maar de meeste hebben toch wat wij noemen "de Chroetsjov- of de Stalinstijl. Tussen al deze kazernes zien we ook af en toe een gebouw uit de rijke geschiedenis van deze interessante stad met een grote haven, aan de voet van de Wolga en aan de Kaspische zee. Op zoek naar een super komen we in een Mall terecht zo mooi - groot- en veelzijdig ken ik ze niet in Nederland. Free Wifi ook even benut door deze verhalen en een persoonlijke groet naar Rita en Jenny te sturen. De in deze Mall aanwezige Super kent zijn gelijke niet in Nederland. Alles is keurig gepresenteerd en geprijsd. Verse slager, visboer etc. Het assortiment broden bij de bakker, de wijnen, de frisdranken. Het is ongekend en niet te combineren met de straatbeelden die we zojuist beschreven hebben.
De stad in de goede richting verlaten was voor ons weer eens te moeilijk. We dachten de naam van de plaats waar wij naar toe wilden (Atirau) herkend te hebben in het Russische schrift op de verkeers borden. Fout dus. We hebben nu alle hoeken van de stad gezien, en ook kennis gemaakt met de vaak haveloze en vervallen industrieterreinen die heel dicht, of misschien wel midden in de stad liggen. Wat heeft een triestere aanblik dan een vervallen niet meer in gebruik zijnd industrie terrein. Het was einde werktijd en we waren er getuige van hoe de mensen er uit zien als zij van - en naar hun werk gaan en hoe zij zich verplaatsen. Opnieuw veel vrouwen. Wij zagen een enorm verschil tussen de verschillende leeftijds categorieën: 50+ gebroken> 40+ somber, uitzichtloos> 30+ dynamisch, vaak zelf gemotoriseerd > 20+ een splitsing tussen lost generation, hangend en wachtend en Successors > zij die het (gaan) maken. Onbegrijpelijk dat dit alles op deze manier vrede lijkt te hebben net de chaos waarin zij leven. Na wel vijf personen gevraagd te hebben hoe we in Atirau kunnen komen treffen we een stel 30+ers, met mooie 4wheelcars die ogenschijnlijk zitten te hangen. De knaap die wij aanspraken deed stinkend zijn best ons duidelijk te maken hoe we moesten rijden, maar het was (waarschijnlijk door onze beperkte kennis van het Russisch) te moeilijk. Iedereen ging zich er mee bemoeien tot er een knaap naar voren kwam die zei, rij maar achter mij aan. Dat hebben we gedaan. Scheurend door de stad, scheurend op de rijksweg naar de grens met Kazachstan. Zeker 70 km. lang. Bij de grens loodsten zij ons langs de Russische Douane. We kregen een VIP behandeling. Bij de Kazachstaanse douane ging het nog mooier. Zij openden een gesloten loket, gingen achter de PC zitten en maakten onze inreisdocumenten in orde. "Welcome to Kazachstan" onze nieuwe vrienden bleken douane ambtenaren te zijn met goede contacten bij hun college. De beloning? 2 Hollandse pannenlappen en 3 sleutelhangers met klompjes. Nog nooit zagen wij iemand zo dankbaar. Het kon niet waar zijn. Bij het afscheid nemen kreeg ik ineens een telefoon aan mijn oor gedrukt. "My Brother from Paris, hè can speak English with You." Wij dachten, zit er dan toch een addertje achter deze service? Nee hoor, Brother vertelde ons dat zijn broer in deze plaats woont, dat hij naar zijn werk moest en ons niet kon begeleiden naar het hotel dat 40 km. verderop lag. Zijn broer vond het fijn dat hij ons heeft kunnen helpen. Wij moesten nu alleen nog rechtuit rijden en konden het hotel niet missen. Wel moesten we goed op de weg letten want deze was heel slecht en gevaarlijk voor de auto. Hij heette ons van harte welkom in zijn land en was trots op zijn broer die ons naar de grens had begeleid. Vanuit Parijs wenste hij ons een fijne vakantie in Kazachstan. Waar vind je zoiets. Bij de grens een WA verzekering afgesloten. 24 Dollar voor 15 dagen. Dekking 5000 Euro. Genoeg volgens de agent. Wij op weg naar nieuwe ervaringen in Kazachstan. Daar hoefden we niet lang op te wachten. Direct na de grens kwamen we in een andere wereld. De weg was geen weg, maar een gaten kaas.
Toch reden ons veel auto's voorbij, vaak luid toeterend. Zij kenden kennelijk de gevaarlijkste kuilen of rijden in een auto van de zaak. Het werd snel donker, maar de omgeving nodigde niet om de tent op te zetten. We reden nog steeds in de delta. Veel water, veel moeras, veel helm, veel muggen. Het bereiken van het aangegeven hotel leek ons de beste optie. Over de 40 km. Deden we bijna 2 uur. Onderweg schokkende beelden. Lemen huisjes, of noem het hutten. Mensen de leven tussen het vee. Buiten de weg waar wij op rijden geen verharde wegen. We zien een boer op een kameel zijn schapen hoeden. Plotseling stank we voor een kudde stinkende kamelen die op de weg staan en die blauwe Corsa met die twee gekken wel leuk vinden. Alleen door langzaam door te rijden kwam er beweging in de groep. Wij mochten door. Samen turend naar de bulten en gaten in het weg dek. Af en toe achteruit rijdend om een beter spoor te vinden. We hebben het gehaald.
Het blijkt wel een heel bijzonder hotel.
Goed voor een eigen verhaal.
Dat volgt snel.
Prima geslapen en lekker gedoucht. De dagtemperatuur is 33gr. + en het is erg vochtig hier.
Groeten uit Kazachstan
.