Ook Rusland is een politiestaat

Dag 15, ook Rusland is een politiestaat,

In het voorgaande verslag vertelden we een ervaring met het arrogante optreden van de politie in Rusland. Het is bij de beesten af. Elke kruising met de rijkswegen wordt bewapend bewaakt. Tussen de kruisingen wordt duidelijk zichtbaar gesurveilleerd. Zodra het verkeer langzamer gaat rijden dan weet je het al, we naderen een politiecontrole. Steekproefsgewijs wordt je er uit gepikt en mag je stoppen. Met een afwijkend geel kenteken maak je meer kans om er uit gepikt te worden. Nieuwsgierigheid? Corruptie? We willen het niet weten. Gewoon dom blijven kijken. Dat kost ons weinig moeite. En als het erg vervelend wordt noem je gewoon lachend de naam Poetin en je zegt dat je bevriend bent met een goede vriend van Poetin. Het werkt. Echt!!!
Bij opnieuw een onduidelijke splitsing zonder richting aanwijzing hebben we waarschijnlijk iets te lang getwijfeld . Ja hoor: zwaailichten en sirene achter ons. Breed zwaaiend dat we in de kant moesten stoppen.
Grote agent met pet, met een nog grotere klep: " paspoort, rijbewijs, autopapieren, waar kom je vandaan, waar ga je naar toe. In dit geval "Problem" Piet reed en mest opnieuw plaats nemen in de auto naast een van de agenten. " Yes, Problem, big Problem". Na 10 x herhalen begreep ik het. Ik was over de witte streep gereden in de bocht. Oh Njet. Ik was niet zeker Van mijn zaak, maar bekennen kan altijd nog.. Hij begon een bekeuring uit te schrijven.
Maakte duidelijk dat ik mijn rijbewijs kwijt was. Die stopte hij in zijn binnenzak en maakte duidelijk dat ik eerst moest betalen. Ikke niet begrijpe. Met een brede grijns op mijn gezicht: "No problem. Jullie klootzakken moeten eerst eens fatsoenlijke borden plaatsen in plaats van toeristen te pesten. Ga wat nuttigs doen". De agent werd duidelijk moe van al die domheid en zat te zuchten en te zweten in de auto. Ineens dacht ik aan mijn duur betaalde raamcamera. Daar zou de agent van schrikken. Ik maakte hem duidelijk dat de door hem aangewezen bocht opgenomen was op mijn raamcamera. Dat vond hij interessant. Samen keken we de film af. Het duurde zeker 10 minuten voordat de bewuste bocht in beeld kwam. De agent werd zichtbaar ongeduldig, maar ik weet echt niet hoe ik sneller bij het gezochte moment kan komen. Ja hoor, daar was de bocht. Ik zie mezelf twijfelen in de bocht, en op het laatste moment naar rechts draaien, maar op de streep en zeker niet over de streep. De agent bijna juichend, druk wijzend naar het schermpje: " yes yes, Problem" ik nu met grote stelligheid: " me not Problem, you have Problem" en met een brede grijns op mijn gezicht: " I will tel thuis to my Friend. He's a Friend of Poetin." Hij lachte terug, no Poetin is my Friend en Johan voegde nog toe dat de ex van Poetin nu zijn vriendin is. We waren een halfuur verder en twee vrienden rijker.
Moe van al dit gedoe en een hele dag rijden in een steeds eentoniger en armoedig landschap spraken we af dat we het leven zouden leven zoals het zich aandiende. Komt er eerst een supermarkt waar we boodschappen kunnen doen dan overnachten we in de tent. Komt er eerst een geschikt hotelletje, dan slapen we op stand. Het werd de tent. Wat inkopen gedaan en tussen een paar armoedige huizen door een zijweggetje ingeslagen. Weer mazzel. Een open terrein tussen de tuinen van de huizen aan de straat en een afgezet weiland van een sjofel uitziende boerderij. Van een oudere man die daar rond liep mochten we daar ons kamp opslaan. We waren nog bezig met het opbouwen van de tent, komt er een nette vent langs die een praatje begint. Johan, helemaal enthousiast, geeft die man een Hollandse pannenlap. Iedereen blij. Een uur later zitten we bij de tent en willen net gaan eten, komt de beste man breed grijnzend aanfietsen. Hij heeft ook een present voor ons. " een heerlijke zak koud softijs". Nou dat was aardig, maar de beste man was niet tevreden met onze dankbetuigingen. Hij bleef staan en gaf een boekje af met een boodschap in onze taal. Hij was Jehova getuige! Vanaf dat moment was Piet dat ook en Johan heeft een andere vriend die ook Jehova getuige was. Spotten mag niet, maar toen Piet, gebruikmakend van veel gebaren, zei dat hij voor het slapen gaan om de zegen van Jaweh zou vragen voor het leven van onze nieuwe vriend, was de man duidelijk overtuigd van het succes van zijn missie. Met zijn neus in de lucht en met een brede grijns fietste hij weg ons Gods zegen toe wensend.
Het was nog ruim 380 km. Naar Astrakhan



L