Dangerous Roads met de Corsa

Dag 14," Dangerous Road" door de Kaukasus met de Corsa.

Het duurde wel een uur voordat we Tbilisi uitreden. Nergens een bord, wel drie keer gevraagd en met veel moeite de goede uitgang gevonden.
Prima weg. Zo'n 150 km. Met mooie groene landschappen. De bergen dienden zich aan in de verte. Naarmate wij hoger stegen werden de panorama's mooier en imposanter, maar de weg slechter. Op eengegeven moment konden we alleen stapvoets rijden zo slecht was de weg. Er was geen sprake meer van een begaanbare weg. Wij leden met de Corsa mee. Wat een kranig autootje. Voor het beschrijven van de tocht die we maakten moeten de woorden nog gevonden worden. De foto's die we maakten zullen veelzeggend zijn. We stegen en daalden al slingerend, met haarspeldbochten en diepe ravijnen, van ca. 500 mrt. tot zo'n 2500 mrt. Dit over een afstand van ca. 60 km zonder geplaveid wegdek. Het was alsof de weg zo juist uit de rotsen was gehakt. Grote keien - en diepe kuilen omzeilend reden we over grote stukken eerder stapvoets dan met loopsnelheid. Op sommige plaatsen werd er aan de weg gewerkt. Dit met groot materieel. Vaak moesten zij stoppen om het zeer spaarzame verkeer door te laten. Gek genoeg kwam ons ook af en toe een grote vrachtwagen tegemoet. Al stuiterend schuddend en kreunend. Pas nadat wij de pas achter ons hadden gelaten hebben we met verbazing en bewondering gesproken over de stuurmanskunsten van deze beroepschauffeurs. De uitzichten en de natuur was overweldigend. Zelfs de grote trucs werden mieren in dit geweld. Deze pas is de enige verkeersverbinding tussen Georgie en Rusland. Hij is pas sinds 2011 open voor niet Russische passanten. In de strijd tussen Rusland en Georgië was deze pas alleen open voor Russisch militair verkeer. In deze periode blijkt het toch al niet florissante wegdek helemaal aan gort gereden te zijn. De natuurlijke elementen (vorst min 30 - 40), dooi en aardverschuivingen hebben voor de rest van de aftakeling van deze pas gezorgd. En ja hoor, op een van de nauwelijks bereikbare uitzichtpunten worden wij in het Nederlands aangesproken. Blijkt een Duitser te zijn die in Venlo woont. Hij was bezig met een trekvakantie op de motor en wilde deze pas ook beleven. Hij was gewaarschuwd over de slechte conditie van de pas en had voor een dag een taxi gehuurd. (Heen en terug 200 km.) voor omgerekend 50 Euro. De taxi was een Lada van 30 jaar oud. De eigenaar wilde hem direct ruilen voor onze Corsa. Dat zou mooi zijn? Met een Lada thuiskomen? Piet vroeg een bijbetaling, maar daarmee eindigde ook de interesse. Zwoegend gingen we weer verder. Het was boven in de bergen 6 gr. en er lag nog volop sneeuw.
Over deze 60 km. hebben we bijna vier uur gedaan. Al dalend staan we ineens voor de grens van Georgië / Rusland. Eerst Georgië: dat viel mee. 3 loketten, 100 vragen en drie stempels. Een uur. Door niemandsland naar de grenspost van Rusland. Deze km. leek het alsof de weg met opzet was omgeploegd en onder water gezet. Wat een afgang zeg. Inmiddels naderden wij al een rij wachtende vrachtwagens. Waren deze ook allemaal over deze pas gekomen? Dat leek het geval. Meteen voelden wij ons geen helden meer.
Wij passeerden de vrachtwagens en sloten aan bij de hiernaast opgestelde personen auto's. Wij hadden op de pas af en toe een auto gezien. Hoe kan het dan zijn dat hier zeker 100 auto's en wel 25 vrachtwagens stonden te wachten op afhandeling. Het werd ons al snel duidelijk. Hier waren mensen aan het werk die geld weten te verdienen aan chaos. Dus zorgen zij voor chaos. Wij stonden al een uur nagenoeg stil en werden steeds ingehaald door andere personen auto's. Wij ontdekten een systeem, maar we konden er niets aan doen. Het gekke was dat ook andere Russen en Georgiërs niet vooruit kwamen, maar zij leken dit gelaten te ondergaan. Wie zijn wij dan. Toch maakten wij aan de daders duidelijk dat wij hun systeem doorzagen, maar dat maakte geen enkele indruk. Het kan niet anders of dit spel vindt plaats in samenwerking met de mensen die de overheid vertegenwoordigen. Na ongeveer drie uur bereikten wij het eerste Russische loket. Achter het loket een aardige en knappe douaniere. Zij had veel tijd nodig en daar verontschuldigde zij zich voor. Zij had nog nooit een Nederlands paspoort gezien. Ondanks de lange wachtrij nam zij alle tijd om meer van ons te weten te komen. Waar gaat u naar toe, waar komt u vandaan, hoe bent u hier gekomen.
Wie heeft u uitgenodigd etc. Het eindigde met een vriendelijke lach en een mooi handgebaar, Welcome in Russia. Opgelucht stapten Johan en ik n de auto en schudden elkaar de hand. Rusland lag aan onze voeten. Helemaal fout. Na 10 meter moesten we weer stoppen. Drie man sterk met karabijnen en kogelvrije vesten. Waar komt u vandaan? waar gaat u naar toe, wat is het doel van uw reis etc. uw paspoort graag, uw autopapieren graag etc. Uitstappen en de auto leeg ruimen. Al onze campingspullen en bruine bonen op straat. En geloof het of niet, alle auto's achter ons stonden te wachten tot deze show was afgelopen. Er kwam een hond bij die zowel in de auto, als ook de buiten opgestelde bagage besnuffelde. Hij sloeg alleen aan bij een stuk worst dat los in de auto lag. Een nonchalant handgebaar moest duidelijk maken dat we door mochten . Maar eerst inpakken. Met publiek. Wij feliciteerden elkaar niet meer want je weet maar nooit. Na 10 meter, Opnieuw: STOP!!. Heeft u iets aan te geven. Weer een andere kleur pak, ook met zwaar geschut en kogelvrij vest. Ikke niet verstaan. Zij wilden ook de bagage zien. Auto opnieuw open. Auto papieren, rijbewijs. Weer alle vragen die hiervoor al twee keer gepasseerd zijn. En dat alles met heel ernstige gezichten. We zijn al bijna drie uur verder en De rij achter ons moet inmiddels wel twee keer zo lang geworden zijn. (Allemaal business denken wij). OHH, U komt uit Holland. Welcome to Russia. Nice to meet You. I was in Holland, Yes in Amsterdam. Zo luid dat alle mensen in de buurt mee konden luisteren. Hij had als voetballer van het nationale politie elftal meegedaan aan de politie Olympics in Amsterdam. En ja hoor de rij achter ons bleef geduldig wachten. Yes i was in the Red Light district. Yes Amsterdam was verry Nice. Piet met zijn stomme kop vraagt de man om zijn handtekening, hij was tenslotte een bekende international geworden met zijn deelname. En ja hoor. Hij nam graag alle tijd om zijn adres en naam op te schrijven, met zijn handtekening. Hij vertelde nog van alles over zijn logeer adres en zijn voetbaltalenten, maar oh ja, waarom waren we ook weer met hem het kantoor in gelopen? Ja we moesten ieder een inklarings formulier invullen, maar die lagen niet waar ze behoren te liggen. " my Friends one moment Please. We hadden beiden geen idee waar dit formulier nu weer voor diende, maar na zeker vijf lange minuten wachten kwam hij lachend weer in beeld met twee formulieren. De formulieren met Engelse vertaling waren niet te vinden, maar hij wilde zijn nieuwe Hollandse vrienden wel helpen door beide formulieren in te vullen. Weer het hele ritueel aan vragen. Breed lachend werd ons verzocht te ondertekenen. Waarvoor weten we nog niet, maar we hadden er alle vertrouwen in dat het nu klaar was. Nog een paar moie stempels, en gaan met die banaan. Maar helaas, arme wachtenden achter ons, we stonden weer voor een slagboom. Achter het loket een zeer charmante Russin (met een grote pukkel op haar neus). Where are you from? Oh Hollanda. Please come in. Piet mocht als enige (hij was de driver) in de cabine komen en de deur ging achter hem op slot. Nu begreep ik waarom het inklaringsformulier nodig was, want zij moest hier ook een stempel op zetten. Zij deed dit echter niet voordat zij ook weer alle vragen gesteld had die hiervoor al drie keer gesteld waren. Paspoort, Rijbewijs, auto papieren, verzekeringspapieren. De meeste tijd besteedde zij aan de groene kaart. Duidelijk nog nooit eerder gezien, en zij deed alsof ze het kon lezen. Zij bellen. Hele verhalen ik hoorde diverse keren toerist-Hollanda. Da, da, Njet, Njet. Zwaar zuchtend en schouderophalend stempelde zij zowel paspoort als het inklaringsformulier. Tenk Yoy, Welcome in Russia. Zij meende er niets van. Ook deze laatste schakel duurde zeker 15 minuten. Wat zullen die mensen achter ons een hekel hebben gekregen aan die domme buitenlanders. Wij waren bekaf. Zowel van de rit over de pas, maar zeker ook van alle emoties. We spraken af het eerste de beste hotelletje dat we tegenkwamen te pakken. Na een rit van een kilometer of 20, met op elke kruising, en ook daartussen, opvallend aanwezige politie agenten zagen wij hotel Victoria. Wij waren bijzonder welkom.
Een dag om nooit te vergeten. Ook voor die mensen die achter ons stonden bij de grens.