Dag 11, de eerste kennismaking met Georgië

Dag 11: De eerste kennismaking met Georgië,

Al eerder spraken wij onze verbazing uit dat er zo'n groot p. verschil in levensstandaard kan zijn tussen twee landen die aan elkaar grenzen. De overgang van oost Turkije naar Georgië was enorm. Wij hadden nog wat Turkse lira over en hadden ook nog wat boodschappen nodig dus gingen nog even in de laatste plaats voor de grens met Georgië wat passagieren. Van diverse kanten kregen we Turkse thee aangeboden en tot tweemaal toe werden wij in het Duits aangesproken. Een keer door een man die in Duitsland werkte en een die er 15 jaar had gewerkt. Ook deze plaats had een heel verzorgd en gezellig straatbeeld. De mensen waren over het algemeen keurig gekleed en hadden een positieve uitstraling. We gingen een supermarkt in. Een keer wat vragen (heeft u ok aanmaakblokjes voor de bbq? In ons beste Turks) en je hebt het hele personeel tot je beschikking, die je niet meer alleen laten tot alle wensen zijn vervuld. Wat ons in hoge mate verbaasde was dat in deze lokale supermarkt alles te koop was wat ook bij AH in NL wordt aangeboden. Dat is wel heel anders dan wat Rita en ik hier 25 jaar geleden hebben aangetroffen. Turkije heeft ons zeer positief verrast. En ook in deze laatste plaats voor de grens werden wij (AusHolland) nog hartelijk welkom geheten in Turkije. De grens overgang naar Georgië was een grote chaos. Er stond een rij van wel vijfhonderd meter die stapvoets bewoog. De truc van ikke niet wete, ikke niet begrijppe, I come from Amsterdam, werkte hier niet. En ook het wat opvallend laten zien van wat flappen gaf niet het gewenste resultaat. We moesten gewoon achteraan aansluiten. Het duurde wel twee uur voor we weer gas konden geven. Nou ja gas geven? Hoe verrassend goed de wegen in Turkije waren, zo slecht was het gesteld met de wegen in Georgië. Van 2x3 baans naar 2x1 baans. Dat wil zeggen een plak asfalt met kuilen en bobbels ongeveer 2 banan breed, want er waren geen strepen op de weg. Wij hebben kunnen vaststellen dat het rijgedrag in hoge mate wordt bepaald door de kwaliteit van de infrastructuur. In Georgië geldt het recht van de sterkste. Links en rechts schieten ze je voorbij. De wegbewijzering is allerbelabberdst en even twijfelen leidt tot een hoop getoeter. Als je de Georgiërs wat beter leert kennen dan vraag je je af of die duivels op de weg wel Georgiërs zijn. We hebben al heel snel ontdekt dat Georgiers ook heel aardige mensen zijn. Het ontwijken van onbegrijpelijke gaten in de weg blijkt veel tijd te kosten. We halen vandaag Tbillisi niet. We blijven ach en oh roepen over het weggedrag, maar nog meer over de somberheid, de verveloosheid, de troosteloze aanblik van verrotte en verroeste hoogbouw, de vele wachtende mensen, op hun hurken langs de straat (waar op?), alles leek vies en slordig. Ook het landschap lijkt slordig ingericht. Veel niet ontwikkelde grond. bij elke spoorwegovergang (die waren er veel, maar we hebben nauwelijks een trein gezien, stonden minstens 2 mensen met een rode vlag. langs de route die wij reden barst het van de bouwvallen van troosteloos leegstaande industrieën en grote landbouw complexen die wachten op een natuurlijk afbraakproces. Langs de " snelweg" honderden kilometers los lopende koeien en geiten. Onbegrijpelijk allemaal. Twee woorden: troosteloos - hopeloos. De armste gebieden in Cambodja en Laos toonden meer hoop op een goede toekomst dan dit land dat volgens ons de weg naar structuur en optimisme nog moet vinden. Wat heeft Europa in dit land te zoeken? Opnieuw hebben we ons vergist: om een uur of 6 vonden we dat we maar eens uit moesten gaan kijken naar een mooi plekkie voor de nacht. Zo'n 200km. Voor Tbilisi schoten we een zij weggetje in. Onverhard natuurlijk, met veel plassen en kuilen. Links en rechts kleine, maar wel vrijstaande huizen. Zonder uitzondering slecht onderhouden. Zonder uitzondering een rommelige indruk, veel oude auto's en tractoren /voertuigen nog van Russische makelij rondom het huis. Na een paar honderd meter zagen we een leegstaand pand met een grote tuin. Prima plek, maar toch even doorrijden en kijken of we misschien iets bij een riviertje kunnen vinden. En ja hoor, een klein winkeltje, met daarnaast een open terreintje waar een bankje stond, aan de rivier. Op het bankje zaten een man of zes te kletsen. Johan in zijn beste Georgisch met grote gebaren gevraagd of wij misschien ons tentje daar mochten plaatsen. Natuuuurlijk!!! Mocht dat. De hele tafel stond op, inclusief een oude opa van 74 (zo bleek later) en loodste de auto naar de mooiste plek onder een grote boom. Toen wij aanstalten maakten om de tent uit de dakkoffer te halen werd heftig geprotesteerd. Eerst aanschuiven en kennismaken. Waar het zo snel allemaal vandaan kwam weten we nog steeds niet, maar het schamele winkeltje bleek een grote voorraad wodka, bier, en worst te hebben. Er was geen ontkomen aan. Binnen een kwartier werd het gezelschap steeds groter. Dochter erbij kleinkinderen erbij, passanten erbij, een politie auto met twee agenten stopte. Ze kwamen er gezellig bijstaan, want er waren geen zitplaatsen meer. Johan de foto's van zijn gezin getoond. Ze gingen de hele kring rond. Daar moest op gedronken worden. De foto's op de IPad werden verslonden. Ze wilden alles weten. Klompjes en Hollandse pannenlappen werden uitgewisseld en Piet kreeg een Georgische pet op zijn hoofd. Oh ja, we hadden ook nog een fles gezever bij ons. Toen die getoond werd was hij al leeg. Dat vonden ze lekker zeg. Nou ja, het is nu zo gezellig dacht Johan, en hij herinnerde mij er aan dat we toch ook nog whisky bij ons hadden? WHISKY???. Nog nooit zulke hoopvolle grote ogen gezien. Ook de whisky werd gedronken als limonade. De politie agenten bleven er gezellig bij. Ik weet eigenlijk niet meer of zij ook meedronken. Geproefd hebben ze zeker. Het dreigde donker te worden en wij maakten aanstalten om de tent op te zetten. Maar dat was niet de bedoeling. Een jonge dame van een jaar of 25 nam de leiding over. Wij moesten mee naar haar huis. Zij had een bed en wij waren welkom. Wij twijfelden, maar daar was geen ruimte voor. Johan maakte nog een opmerking zo van: wij hebben gedronken, dus we kunnen geen auto meer besturen. Ook dat was geen probleem. Een van de twee politieagenten zou de auto rijden. Nou ja, ...., dan nemen we er nog maar een. Het meisje sprong een gat in de lucht, zij maakte een rondedans. Wat was zij blij. Die ogen. Nee zij was verrukt. Wij namen in het donker afscheid van opa, een echte, die net zo oud bleek te zijn als Johan, maar ook van de passanten en de vijf kinderen van 7 - 14. Johan in de politie auto en ik naast een agent in onze auto, op naar. "onze woning". Daar aangekomen nog even gezellig om de tafel. Wat worst gegeten, nog een glaasje gedronken en naar bed gebracht. Heerlijk geslapen.
De volgende ochtend, Piet was er om zes uur al weer uit, stond de politie auto (alweer?) voor het gesloten hek, waarachter onze auto stond. Naast de politie auto stonden " onze nieuwe vrienden, de agenten te wachten. Een van de twee droeg een automatisch geweer op de schouder. Toen wij ons gezicht lieten zien kwam het huis tot leven. In en om dit huis bleken vier generaties te wonen. Een oude oma die zwaar op een stok leunend nog slechts kon schuifelen, maar graag door ons gekust wilde worden. De baas des huizes (ca 50) met zijn echtgenote, zij dreef het winkeltje, hij bleek vrachtwagen chauffeur te zijn. De jonge dame die ons uitgenodigd had, een jonge man en de kinderen die al naar school waren. Hoe de familieverhoudingen precies waren hebben we niet helemaal begrepen, maar zij woonden allemaal in dit huis met aanbouw. Stromend water: een metalen wasbak buiten. Toilet: een gat in de grond met een hokje er om heen. Iedereen actief, ook de agenten om ons te verwennen met een ontbijt. Er werd voor ons gebakken. Pannenkoeken met een soort kaas erin. Heerlijk. Ook de agenten aten mee, met het karabijn naast de stoel. Iedereen genoot van de manier waarop wij ons wasten en schoren bij het wasbakje. Adressen en uitnodigingen werden uitgewisseld, dat koste best moeite want slechts enkelen konden lezen en schrijven, en we waren klaar voor vertrek. Niet zo maar een hand, nee een welgemeende innige omhelzingen. Wat waren die mensen blij en trots, dat zij dit mochten meemaken. Pas nu bleek wat de agenten kwamen doen. Zij reden ons vooruit naar de grote weg en begeleiden ons tot in het volgende dorp. Zeker 10 kilometer. Daar werd met brede armgebaren duidelijk gemaakt in weke richting wij onze reis naar Irkoetsk moesten voortzetten. Met een lichte kater, maar ook met een wereldervaring zetten wij onze reis voort. Wij denken nu heel anders over uitzichtloosheid. Wij hebben echte warmte, belangstelling en blijdschap ervaren. Wat een lieve en tevreden mensen.