De eerste Panne

Dag 10, de eerste panne

Prima nacht gehad en gewekt door de vele vogels. Nu moest ik luisteren naar de Wielewaal. In Nederland nauwelijks meer te vinden, maar hier vol overtuiging aanwezig. Johan helemaal enthousiast over de schoonheid van de natuur krijgt
de slag te pakken wat betreft het afbouwen van de (kleine) tent. Geloof het of niet, maar alles was weer keurig ingepakt toen Johan ontdekte dat zijn tassie met zijn paspoort in de tent is blijven zitten bij het opvouwen. ook dit werd "met ervaring" opgelost. Zo word ik steeds bedrevener in het oogdruppelen bij Johan. Zijn oogranden zijn ontstoken. Heeft hij vaker. Het duurt al een dag of vijf en het wordt er niet beter op. Vandaag een nieuw middeltje gekocht bij een apotheek in Samsun. Dat werkt onmiddellijk. Het verdooft de irritatie en Johan kan beter zien. Voor negenen verlieten wij ons schitterende plekkie. Ons doel voor vandaag: Trabzon! Helemaal in oost Turkije aan de Zwarte zee. Opnieuw ca. 600 km. Het is zwoel weer, erg vochtig, af en toe een buitje, maar ook veel zon. Vaak worden de vergezichten gehinderd door een nevel. De wegen zijn prima, alleen de ca. 300km lange weg langs de Zwarte zee loopt door tal van kustplaatsen met veel stoplichten en hier mag niet hard gereden worden. Voor Piet zijn dit moeilijke omstandigheden. Hij kreeg concentratieproblemen en reed knalhard tegen een hoge stoeprand van de berm. Johan zat te schrijven en schrok enorm. Piet schrok natuurlijk ook en kon niet verklaren hoe dit nu kon gebeuren. Geluk bij dit ongeluk was dat er op dit moment geen andere auto's naast of achter de Corsa reden. Op de velg van het linker voorwiel reden we rustig naar de ter plekke zeer brede berm. De band en de velg waren zwaar beschadigd. Verder was er geen zichtbare schade. Wat een geluk. Na het verwisselen van het wiel was het nog even spannend of er mogelijk toch iets ontzet was. Wij zijn dankbaar te kunnen melden dat dit niet het geval bleek en dat wij er verder met de schrik afgekomen zijn. We konden onze reis voortzetten. Over een boulevard van honderden kilometers met een mooi bebouwde bergrug ter rechterzijde. Het was de rest van de middag erg stil in de auto. Dat kwam niet alleen door het repertoire van Willeke Alberti dat meer emotie opriep dan dat het de stemming positief beïnvloedde.
Statistisch gezien is de kans niet groot dat ons zo iets stoms nog een keer overkomt.
Wij konden op internet geen camping vinden langs de kustweg richting Georgië.
Tegen zevenen werd het toch tijd om te kiezen. Of doorrijden of een hotelletje.
We vroegen een pompbediende om raad. Hij wist wel wat. Aan de overkant van de straat een strand resort. Duidelijk geen Camping maar een speelveld + picknick plaats op het strand direct bij het overheerlijke heldere water van de Zwarte zee. Voor een bescheiden vergoeding mochten we daar de tent opzetten. Opnieuw een wereld plek. Voor het slapen gaan en na het opstaan even lekker zwemmen, een lekker ontbijten, tent op de auto en op naar Georgië. Wat is vrij kamperen toch mooi.