Op naar het Oosten

Dag 9, op naar het Oosten:

We waren al vroeg wakker en de tent bleek nog zeiknat te zijn. Dan maar eerst even zwemmen, een lekker ontbijtje in de inmiddels opgekomen zon en ons reisplan besproken. Nu ook Ankara met rellen geconfronteerd wordt besluiten we om deze stad over te slaan. Plan B gaat via Samsun naar Trabzon en dan naar Georgie. Dus niet via Ankara. We winnen daar weer een dag mee. We nemen om ca. 8,45 uur afscheid van Opa en rijden, dankzij een vier rijen brede file over de Bosporusbrug, stapvoets Azië binnen. Wij zijn onder de indruk van de omvang en de bouwontwikkelingen van Istanbul ten oosten van de Bosporus. Een heel nieuwe metropool is hier aan het ontstaan. Veel woontorens, maar die gaan na een kilometer of 10 over in bedrijfsgebouwen. Heel veel bekende namen hebben zich hier gevestigd of zijn zich aan het vestigen. Na nog eens tien kilometer verder volgt de zware - en olie industrie. Alles nieuw. Er wordt hard gewerkt aan uitbreiding van de infrastructuur, en we rijden al op een prima 2 x 5 baans snelweg! We hebben het gevoel dat we al 100 km. Gereden hebben als we Istanbul achter ons laten. We rijden op een prachtige autobaan, zo'n 600 km. Richting Samsun. Onderweg een paar stops gemaakt bij uitstekend ingerichte rustplaatsen, compleet met Moskee, winkels en restaurants. Alles nieuw en schoon. Het landschap is afwisselend, mooi glooiend. Af en toe vlak, maar ook af en toe bergachtig. We stijgen zelfs tot 1500 meter. Hoe meer oostelijk wij komen hoe meer de ronde vormen van het landschap ons opvalt. Een beetje Teletubby achtig. Een aparte vegetatie ook, die zowel qua kleur als qua vorm heel mooi bij elkaar passen. We kopen wat kersen langs de weg, maken wat lol met de twee jonge handelslieden die ook maïs stonden te koken, te roosteren en nog veel meer bleken aan te kunnen bieden. Ze spraken alleen Turks, maar met /voor Johan is dat geen enkel probleem. Ook hier is Ajax de sleutel voor uitgebreide informatie uitwisseling. Met de duimen omhoog rijden we verder. Wij maken een lunchstop met tafeltje, stoeltjes en het kooktoestelletje naast de auto. Het leek een rustige plek, maar ook hier was dit oer Hollandse tafereel kennelijk de nieuwsgierige Turken te veel. Hoe heten jullie? Waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie naar toe? Waar en hoe slapen jullie? Zij willen alles weten.. Geen gebedel, geen gezeur en degenen die hun nieuwsgierigheid weten te bedwingen, lopen of rijden zwaaiend voorbij, met een brede grijns op het gelaat. De mensen blijven ons verrassen.
Naarmate we verder naar het oosten komen blijft de weg uitstekend. Het wordt wel steeds rustiger. In een agrarisch, maar bergachtig gebied nemen we om een uur of halfzes een smal zij weggetje dat na een paar kilometer over gaat in een bospad. We zochten een mooi vlak stukje waar we met tent en auto in de vrije natuur konden overnachten. We hadden het goede pad gekozen. We staan hier helemaal alleen op een pracht plek, met uitzicht over het dal naar de flonkerende lichtjes van een dorpje onder een sterrenhemel die we in Nederland niet meer kennen. Tot laat in de avond demonstreerde Johan zijn kennis van zaken waar het gaat om het herkennen van vogelgeluiden. Wij werden begroet door twee prachtig zingende nachtegalen die van geen ophouden wisten. Tot laat in de avond hebben we genoten van een Barnhoorn macaroni (oma's recept) heerlijke kersen en de eerste fles Hooghout soldaat gemaakt.
Voor het ter ruste gaan weten we nu al zeker dat het ons morgen moeite zal kosten om dit stekkie te verlaten. Wat is het leven toch mooi!!