Istanbul, de dag van Erdogan

Dag 8, Istanbul

De dag van Erdogan

Vanmorgen op ons gemak opgestaan en even gezwommen in de Zwarte Zee. Helemaal lekker, en klaar voor een nieuwe dag Istanbul. De campingbaas (86) had het over "Istanbul kaput no Mettro, go ......?? Mettrobuus". Op nu.nl hadden we al gelezen dat de politie had ingegrepen op het Taksimplein en het Gezipark, maar wij hadden heel andere plannen voor vandaag. De blauwe moskee, de Aya Sofia, Top Kapi museum, het nieuwe, maar nu al legendarisch mooie, museum voor de moderne kunsten, een leuk terrasje in de zon etc. Lekker gekuierd naar de bushalte en gezwaaid naar "onze bekenden" van gisteren. Ajax, Dirk Kuijt, Pierre van Hooydonk doen het goed hier. Iedereen in dit dorp weet inmiddels dat Johan een seizoenkaart van Ajax heeft, twee schatten van dochters en zeven schitterende kleinkinderen. In Kylios wisten ze al dat zijn kleinzoon Patrick nationaal kampioen handbal geworden was toen de wedstrijd nog gespeeld moest worden. Gelukkig heeft Patrick het waar gemaakt met 7 treffers. Alweer heb ik een rondje te goed van Johan. In de bus naar het dichtstbijzijnde Metrostation was het veel minder druk dan gisteren. De Metro was bijna leeg. Wat deden wij verkeerd? Nee, het was de goede Metro. Na drie haltes kwam er een heel verhaal uit de speaker dat wij niet verstonden, maar wij dreigden als enige passagiers achter te blijven dus wij er ook uit op station Levent. Boven de grond gekomen, een heel gewoon straatbeeld. Gezellig druk. Als op een zonnige zondag in Noordwijk. Eerst maar eens navragen waarom we de Metro uit moesten en hoe we nu naar het gebied konden komen waar de door ons gekozen highlights zich bevinden. "Sorry, The City is closed". But we want ......... "Sorry.... Not possible" we hadden duidelijk een probleem en moesten een nieuw plan maken. Oh ja, de Mettrobuus van de campingbaas. Wij vragen naar een Metrobus die ons een beetje in de buurt kan brengen van Top Kapi. Dat leek te lukken. Wij in de aangewezen bus gestapt en opgelet of we een van de gekozen highlights in beeld kregen. Niets van dat alles. Wel veel politie op de been. Op een plein waar veel mensen op de been waren zijn we maar uitgestapt om verder te informeren. We bleken in een buitenwijk van Istanbul terecht gekomen te zijn. Navraag maakte duidelijk dat hier voor toeristen niets te beleven was. Wij aan de overkant weer op een bus gestapt die ons terug de stad in zou brengen. Alle bussen (er reden er erg veel) waren mudje vol. Op een bepaald punt keerde de bus en stapten bijna alle mensen uit? Wij dus ook. We stonden voor een grote moderne Shoppingmall. Gezellige drukte. Veel gezinnen lekker kuierend in het zonnetje, maar op de hoeken van het plein ook veel politie die met wapentuig, helmen, schermen en waterkanonnen gezellig op de stoeprand zaten te kletsen of wat liepen te kuieren. Wij waren toe aan een bakkie en dachten dat in de Mall wel te kunnen kopen. Wij naar binnen. Wat we daar aantroffen is met geen IPad te beschrijven. We stonden plotseling achter een korps agenten die in het centrum stonden van een groot Atrium. Wel zes verdiepingen hoog, met driekwart rond het Atrium, balkons vol met duizenden keihard joelende en slogans uitende mensen. Met gestrekte armen en vuisten in de lucht. Het was oorverdovend en het hield niet op. Wat ze riepen weten we niet, maar het ging duidelijk over Erdogan, en de mensen waren het over een ding eens: ROT OP.
Hoe indrukwekkend dit schouwspel ook was, wij hoorden hier niet thuis. Wij achter de politie langs gelopen naar een andere uitgang. Eenmaal buiten: Gewoon een zonnig plein vol wandelende gezinnen. Een gezellige zondagmiddagsfeer. Wel veel politie die zich duidelijk zichtbaar, maar rustig en afwachtend, in groepen ophield. Dit kon niet goed gaan. Binnen in dat gebouw dietienduizenden mensen die stonden te schreeuwen naar de politie, en buiten die rustige sfeer. We hadden even geen plan C en besloten, na een tijdje lekker in het zonnetje te hebben staan kijken naar de sfeer en de bewegingen op het plein, om een koffietentje op te zoeken. In een van de toegangswegen vonden we een gezellig terras, er kwamen net 2 stoelen vrij die uitzicht gaven op de stromen mensen die langs kuierden. Uit de geluidsinstallatie klonk tot onze verrassing een schitterend klassiek orgelconcert. Wij lieten ons informeren hoe we bij het Top Kapi konden komen en na een heerlijke dubbele espresso gingen we weer op pad. We bezochten een grote Moskee die we passeerden (serene rust) en kuierden verder in de ons gewezen richting. Voor ons liep een groep politiemensen ogenschijnlijk volledig ontspannen in dezelfde richting. Johan zei nog: "we worden begeleid, ze maken de weg voor ons vrij". Toen ging in eens alles heel snel. Opeens kwamen van achter en op zij horden jongelui (ogenschijnlijk studenten) die zingend, handen klappend en slogans roepend achter de politie aan leken te gaan lopen. We stonden er tot onze verrassing midden in. Een Duits sprekende Turk (zelf ook toeschouwer) waarschuwde ons dat we beter in een taxi konden stappen en teruggaan naar waar we vandaan gekomen waren. Dat leek ons een goed plan, maar dat bleek onuitvoerbaar, want de groep politiemensen had zich omgekeerd en kwam, vooraf gegaan door een waterkanon heel snel onze kant op. In de deuropening van een modezaak stonden mensen die ons wenkten om naar binnen te gaan. Wij hielpen ze nog met het naar binnen rijden van kledingrekken en etalagepoppen die voor de winkel stonden en de chef liet een metalen hekwerk voor de ingang zakken. Op eens was er paniek voor de deur. Knallen van traangasgranaten, rennende en schreeuwende mensen met maskers op en doeken voor de ogen, vluchtend voor de aanstormende politiemensen die er ineens heel luguber uitzagen. Met gasmaskers op en bewapend. Veel geknal, veel geschreeuw. Binnen een paar minuten was het weer rustig, als of er niets gebeurd was. Zelfs in de winkel, achter het metalen hekwerk hadden we last van het traangas. Bijtende ogen en geïrriteerde neus en keel. Het duurde zeker tien minuten voordat de dampen waren opgetrokken. Na vriendelijk afscheid genomen te hebben van onze "redders" (fans van Fenerbache) hielden we een taxi aan en lieten ons naar het dichtstbijzijnde, nog in functie zijnde, Metrostation brengen. We hadden voor vandaag genoeg beleefd.
Nog even lekker gezwommen, een ui uit het tuintje van de campingbaas gespit. (voor onze zalmsalade) en genoten van een heerlijke zwoele avond.
Opnieuw werden we overvallen. Nu door regen en onweer. Binnen een minuut hoosde het. Ook in de tent, maar hier hadden we al op geoefend.
Lekker naar bed en morgen gezond weer op.