Istanbul en een historische Taksim ervaring

Dag 7-2, Istanbul, het Taksimplein.
De bus bracht ons naar het Metrostation, waar wij een coin kochten voor het station Taksim. Allemaal nieuwe, heel doelmatig ingerichte metrostations, maar ook het materieel is nieuw en zeer schoon. Het was druk in de metro. Veel jonge mensen. Een heel speciaal sfeertje, ik noem het maar verwachtingsvol. Die blik in hun ogen!! Het station Taksim was erg druk. Lange rijen mensen stegen via de roltrappen,van zeker 50 meter diepte, op naar het daglicht van het Taksimplein. Boven aangekomen waren de eerste indrukken: veel mensen op de been, veel ordepolitie, mooi weer, veel (vaak zeer grote) camera's. Een beetje chaotisch, maar wel rustig, beheerst. Verderop op het plein werd er gezongen en gedanst. Massa's mensen op de been. Wij er middenin, we lieten ons meevoeren langs een eindeloze hoeveelheid groepen / bewegingen (van Koerden, politieke partijen, vakbonden, zigeuners, studenten van allerlei faculteiten enz.), die met spandoeken en een soort kampementjes samenschoolden. Het deed ons erg denken aan de occupy-beweging die we vorig jaar in veel westerse steden zagen, maar dan veel massaler. Er kwam geen eind aan. Niet alleen op het plein, maar ook het naastgelegen park was volledig bezet met tentjes. Mensen liepen rond met borden vol eten en drankjes dat gratis verstrekt leek te worden. Op afstand hoorden wij het versterkte geluid van een zeer geëmotioneerde toespraak. Langzaam kwamen we dichterbij. Een jonge vrouw van midden veertig hield op een groot podium een lang en zeer geëmotioneerd betoog. Dit betoog werd regelmatig onderbroken door luid en enthousiast applaus, gezang en kreten van enthousiasme. Het massaal aanwezige publiek bestond niet alleen uit jongeren. Er waren ook veel oudere mensen die enthousiast meededen. Johan en ik kennen geen Turks, maar toen we een tijdje later onze gevoelens met elkaar deelden leek het alsof wij haar woorden letterlijk hadden verstaan. " een schreeuw om vrijheid, een schreeuw om begrip, een schreeuw voor een betere wereld, met meer respect voor elkaar en minder kapitalisme. Minder consumptie, meer aandacht voor de dieren, nooit meer terug naar het oude". Johan zei dat hij had staan huilen van emotie. Wat een sfeer. Hetzelfde was mij overkomen. Die jonge vrouw leek op mijn dochter. Nee het was mijn dochter. Gepassioneerd door haar idealisme, schreeuwend om meer aandacht voor een betere samenleving. Zij leek ook echt op Anemiek. Dezelfde lichaamsbouw en dezelfde " mooie" idealistische uitstraling. De tranen rolden mij over de wangen. Steeds meer werden wij ons bewust dat we "life" getuige waren van een historisch moment in de ontwikkeling van Turkije.
Met moeite namen wij afscheid van het Taksimplein, alhoewel de emotie ons de hele dag heeft bezig gehouden. Het was erg druk in de stad. Ook hier op alle pleinen kleine groepen mensen die om aandacht vroegen. Van de partij voor de dieren tot anti militarisme enz. Opvallend was dat het massale publiek deze betogingen zeer positief tegemoet trad. Deze beweging is niet te stoppen. Wij zijn erg benieuwd hoe Erdohan de geest weer in de fles kan krijgen en of dit wel zonder geweld gaat lukken. Wij denken van niet.
Wij maakten een tocht met een veerboot over de Bosporus. Wandelden langs de kade van de Bosporus naar de brug over de Golden Horn. Dit was een door Johan gekoesterde wens, want hij wilde wel eens met eigen ogen zien waarom er zoveel hengelaars op die brug staan te vissen en wat zij dan vangen. Johan kwam helemaal aan zijn trekken. We kochten een broodje met een gebakken, zojuist gevangen, vis en we liepen over de brug terug naar de stad. Het OV. Is perfect geregeld. Als we maar even twijfelden werd ons gevraagd of we misschien hulp nodig hadden. Graag begeleidde men ons naar de goede bestemming, onderweg nieuwsgierig naar onze afkomst en de reden van ons bezoek. Vooral de jeugd is zeer positief onderweg. In de metro veel gelachen om / met een jong stelletje die via de oortjes van een IPhone met elkaar verbonden was. Van een stel knapen kregen we een soort krakeling aangeboden en een man van een jaar of vijftig bood graag zijn zitplaats aan aan de kennelijk inmiddels een beetje moe ogende Johan. Terug in Kylios de slager (van de varkens) bezocht. De boodschappen gedaan en bij de tent met een lekker koud biertje en een paar heerlijke,op onze barbecue geroosterde, lamskoteletjes de dag nabeschouwd. "Wat een dag"