De dag van Zenka

Dag vijf, Sofia Bulgarije.

De dag van Zenka.
Zenka is een dame van 67. Zij zat 's middags om een uur of vijf alleen op een bank in het parkje vlak bij de Moskee. Na een hele dag zwerven door Sofia en hoppend van de ene verbazing of ervaring naar de andere, waren wij toe aan een moment van bezinning en vroegen deze keurig in het zwart geklede dame of we even bij haar mochten aanschuiven. Dat mocht zij maakte graag plaats voor ons. Tot onze verbazing sprak zij heel goed Engels en nog beter Duits. Dat vroeg om een toelichting.
Zenka had kunst en cultuur gestudeerd en was, tot 11 jaar geleden, gelukkig getrouwd geweest met haar echtgenoot die neuro-chirurg was. Nadat zij drie jaar alleen geweest was trof zij een vriend met wij zij nu 8 jaar samenwoont. Zij heeft nog 1 dochter die gelukkig getrouwd is met een heel goede man en ze heeft 2 geweldige kleinkinderen. Haar vriend is een Duitser die komt uit Düsseldorf. Daar is zij verschillende keren geweest. Zij kende ook Nederland, want zij was weleens een dag in Roermond geweest toen zij in Dusseldorf op vakantie was bij de familie van haar vriend. Zo ontwikkelde zich een gesprek over vrijheid, democratie, het belang van een goede opleiding en de ontwikkeling van Bulgarije zoals zij die zag. Haar visie op deze onderwerpen bevestigde de indrukken die wij hebben opgedaan tijdens onze voettocht langs een aantal Highlights van Sofia. Wat een prachtige stad. Wat een prachtige, vriendelijke, toegankelijke mensen. De openbare ruimte keurig ingericht en verzorgd. Veel jeugd (veel mobieltjes). Kortom, wij ervoeren dit ( na Beograd) als een heel positieve dynamiek. Bulgarije is (in tegenstelling tot Servië) een west Europees land dat de toekomst met veel vertrouwen tegemoet treedt.
Zenka had zich ontwikkeld als een veel gevraagd restaurateur van religieuze kunst. Zij had ook mogen werken aan objecten van de beroemde Alexander Nevski Church. Maar zij verdiende meer als striptekenaar. Dat was werk dat zij ook nu nog graag deed. Zij liet zich niet verleiden om een portret van ons te maken, zelfs niet tot het maken van een karikatuur. Wij namen uiterst vriendelijk afscheid en beloofden haar een aantal foto's te zullen sturen van onze avonturen in het Oosten. Haar e-mailadres: zenka@abv.bg. Bij het afscheid nemen zagen wij pas hoe klein zij was. Zij was hooguit 1.60 m. Een lengte die je veel ziet bij deze generatie. Opvallend is dat de jeugd veel vaker de "westerse" lengte heeft. Tijdens het schrijven van dit stukje bedenk ik mij opeens dat het best leuk zou zijn om Zenka eenmalig te overvallen met allerlei mailtjes, met een leuke Nederlandse foto, en de groeten van de vrienden van Johan en Piet.
Na een zeer pover ochtendontbijt (de stroom in de keuken was uitgevallen en wij waren op dat moment de enige aanwezigen in de ontbijtruimte en personeel bleek op dat moment niet aanwezig in het hotel). Er lag wat vers brood, een bodem sinaasappelsap voor ieder een (niet open te krijgen) kuipje jam, een pakje boter en een schaal met chocolade koekjes. Het bestek en het servies mochten we zelf pakken uit de stellingen langs de wand en schijnbaar werd ook van ons verwacht dat we zelf koffie en of thee zouden zetten, want die spullen stonden allemaal klaar, maar er was geen stroom. Ook het broodrooster en de oven/magnetron werkte niet. Nou ja, Johan had zijn mening al snel gevormd:" het is wel een mooi leven als je een low-budget hotel runt. Je zorgt gewoon dat je op de kritische momenten niet bereikbaar bent, dan heb je ook geen problemen. De gasten maken dan ook geen problemen, want waar kun je tegenwoordig voor 12 euro pp terecht op een prima eigen kamer met een schoon bed en schone lakens. Dus niet klagen, maar waarnemen dat dit best een uitstekende business case is.
Onze ervaringen van deze dag op hoofdlijnen:
Wij hadden uit de vele highlights 5 hoogtepunten geselecteerd die we wandelend vanuit ons hotel wilden proberen te benaderen.
Van de geselecteerde objecten hebben wij er slechts twee bereikt, maar wij ontdekten nog veel meer hoogtepunten. Beginnend met een lekkere espresso op een terras in een wandelgiebied (in aanbouw) een prachtige winkelstraat met dure merken, waar menig Nederlandse stad jaloers op zou zijn. Onderweg kwamen we schitterende (klassieke) gebouwen tegen met mooie zuilen en of trappartijen. Bij de meeste gebouwen stonden geüniformeerde security mensen voor de deur. Voor ons voldoende reden om interesse te tonen voor de functie van dit gebouw en te vragen of we even binnen mochten kijken.
Tot onze verbazing werd dit verzoek meestal gehonoreerd. Vaak moesten we onze metalen zakinhoud laten zien en door een beveiligingspoortje heen lopen, maar zo kwamen we onderandere binnen in het Hooggerechtshof ( we hebben zelfs een aantal zittingen van de rechtbank mogen bezoeken (als publiek) Hebben wachtend in de hal leuke gesprekken gevoerd met een zeer charmante procureur, een advocaat en een rechter. Het volgende voorval is echt gebeurd. Wij liepen achter een paar mensen aan een rechtszaal binnen waar zojuist een rechtszaak begon. Wij namen plaats op een paar stoelen die denk ik bestemd waren voor publiek en of journalisten. De zaak is geopend, begint Piet onnozel een foto te maken, nog wel met flitslicht. Hij werd direct en keurig discreet benaderd met de vraag of hij even mee wilde komen naar de hal. Daar aangekomen werd hem vriendelijk verteld dat wij als gasten welkom zijn, maar dat het maken van foto's van een zitting echt niet de bedoeling was. Piet had wel in de gaten dat hij iets stoms gedaan had, en dorst (uit schaamte) niet meer de rechtszaal in waar Johan nog zat. Piet ging daarom maar wat rond lopen in de grote hal (waar tal van rechtszalen op uit kwamen), maakte wat praatjes met mensen die daar stonden te wachten en maakte wat foto's van de schitterende architectuur. In de veronderstelling dat Johan nog getuige was bij de zitting nam hij daar gewoon lekker de tijd voor, maar niets was minder waar. Johan bleek in paniek. Hij dacht dat izijn vriend opgebracht was, omdat de persoon die hem aansprak zich niet meer liet zien. Na enige tijd vond hij het mooi geweest en ging aan de rechter vragen waar zijn vriend zou kunnen zijn. In zijn beste Bulgaars wist hij niet duidelijk te maken waar hij zich zorgen overmaakte. hij was er van overtuigd dat Piet was opgebracht en wilde weten waar hij hem kon vinden. Nadat hem duidelijk werd dat hij niet begrepen werd stormde hij de zaal uit op zoek naar zijn vriend in nood. Die stond in de hal te kletsen, keek hem verrast aan met de vraag: wat is er aan de hand zijn er problemen? Het duurde minuten voordat zijn ogen weer rustig stonden, maar dat kan ook van het lachen gekomen zijn.
Zo zijn we ook binnengedrongen (en gastvrij begroet) in het ministerie van algemene zaken (van de president), het ministerie van educatie en wetenschappen, de universiteit van Sofia, waar we voor een koopje prima hebben geluncht in het universiteitsrestaurant, hebben rondgewandeld, zonder dat iemand ons gevraagd heeft wat we in dit gebouwencomplex te zoeken hadden. Geloof hef of niet, zo dringen wij ook door tot de immense hal van de nationale bank. Ook een pracht gebouw met bewaking voor de deur, maar eenmaal binnen was er niemand die zich over onze aanwezigheid leek te verbazen. Tot Piet (altijd op zoek naar de grenzen van gastvrijheid) de trap wilde afdalen naar het kluizen complex. Op een zeer beschaafde manier werd ons duidelijk gemaakt dat hier de gastvrijheid wel op hield. We konden onze verkenningstocht verder gewoon voortzetten en zagen veel keurig donkergrijs of zwart geklede en goed ogende medewerkers van de nationale bank. Ik zie ons dat bij de NB op het Frederiksplein nog niet doen.
We zagen verder nog Nevski Cathedral, het archeologisch museum, het muziektheater, diverse ministeriële gebouwen, de moskee, diverse ( vooral orthodoxe) kerken, diverse galeries. Deden inkopen voor onze avond maaltijd bij de Lidl en genoten van een softijsje op een terrasje van Mc Donalds op een locatie waar je je de hele dag wel had willen vermaken. Wat een mooie mensen die Bulgaren. Zeker als de zon schijnt.
Vermoeid, maar voldaan vonden wij ons hotel terug en genoten van een lekker drankje op het terras van een cafeetje aan de overkant van het hotel. Een wereldervaring rijker.